در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که بسیاری از اصل‌های اولیه اخلاقی و اسلامی مورد هجمه دشمنان اسلام از طرق گوناگون قرار می‌گیرندد و تبدیل به آسیب‌های فرهنگی اجتماعی می‌شوند که به ضرس قاطع می‌توان گفت یکی از پررنگ‌ترین نقش‌ها برای مقابله با این آسیب‌های فرهنگی، نقش پررنگ طلاب و روحانیون و علما است که اگر این مُروّجانِ اخلاق و اسلام در جامعه نبودند، شاهد این همه مفاسد اجتماعی که گریبانگیر زندگی فردی و اجتماعی غربی‌ها شده است بودیم!
مقدمه: از آنجا که یکی از مهم‌ترین دلایل ناکام ماندن دشمنان اسلام در ترویج فساد و فحشا در جامعه، حضور پررنگ طلاب و روحانیون و علما در جامعه اسلامی ماست، بنابراین آنها همواره در تلاشند که قشر مظلوم طلاب و روحانیون را در منظر مردم به عنوان قشری بلا استفاده و سربار جامعه جلوه دهند!
مسلماً اگر در جامعه و فضای مجازی، در مورد برکت طلاب و روحانیون و نیازی که جامعه برای ثبات اخلاقی به آنها دارند روشنگری شود، شاهد ناکام ماندن دشمنان اسلام در مورد این همه سیاهنمایی و مورد هجمه قرار دادن طلاب و روحانیون هستیم.
مراعات بعضی از چیزها، به عنوان پایبندی به اقتضائات اولیه اخلاق انسانی محسوب می‌شود، یعنی حتی انسان اگر ماتریالیسم و خداناباور نیز باشد باز هم به آنها پایبند است، به عنوان مثال در بسیاری از کشورهای غربی شاهد این هستیم که با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، حتی آن دسته از انسان‌هایی که مسیحی و یهودی و حتی خداناباور هستند، به خاطر ارزش قائل بودنشان برای انسان و پایبندی‌شان به اصول اولیه اخلاقی، هیچ وقت به ترویج روزه‌خواری و یا غذا خوردن پیش روزه‌داران نمی‌پردازند!
این در حالی است که در کشور عزیز اسلامیمان، دشمنان اسلام برای ضربه زدن به اصل اسلام، در ابتدا اصول اولیه اخلاقی مردم ما را نشانه می‌گیرند، چنانچه شاهد این بودیم که متاسفانه برخی از بلاگرها در اینستاگرام در ماه مبارک رمضان بدون هیچ گونه شرم و ابایی به روزه خواری می‌پرداختند و آن را در فضای مجازی منتشر می‌کردند!
این تنها یک نمونه از مفاسد فراگیر اجتماعی است که نه تنها با اخلاق اسلامی منافات دارد بلکه با اخلاق انسانی نیز عناد دارد!
حالا سوال اینجاست: اگر قشر مظلوم طلاب و روحانیون در جامعه نباشند، چه افرادی در مقابله با این همه هجمه‌های آسیب‌های فرهنگی موجود در اجتماع مبارزه می‌کنند؟
اینجاست که نقش بسیار پررنگ طلاب و روحانیون و علما برای فرهنگ سازی در جامعه و مبارزه با آسیب‌های فرهنگی روشن و مبرهن می‌شود، حضرت امام هادی علیه السلام می‌فرمایند: «لَوْ لاَ مَنْ يَبْقَى بَعْدَ غَيْبَةِ قَائِمِكُمْ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ مِنَ اَلْعُلَمَاءِ اَلدَّاعِينَ إِلَيْهِ وَ اَلدَّالِّينَ عَلَيْهِ، وَ اَلذَّابِّينَ عَنْ دِينِهِ بِحُجَجِ اَللَّهِ، وَ اَلْمُنْقِذِينَ لِضُعَفَاءِ عِبَادِ اَللَّهِ مِنْ شِبَاكِ إِبْلِيسَ وَ مَرَدَتِهِ، وَ مِنْ فِخَاخِ اَلنَّوَاصِبِ لَمَا بَقِيَ أَحَدٌ إِلاَّ اِرْتَدَّ عَنْ دِينِ اَللَّهِ، وَ لَكِنَّهُمُ اَلَّذِينَ يُمْسِكُونَ أَزْمَةَ قُلُوبِ ضُعَفَاءِ اَلشِّيعَةِ كَمَا يُمْسِكُ صَاحِبُ اَلسَّفِينَةِ سُكَّانَهَا أُولَئِكَ هُمُ اَلْأَفْضَلُونَ عِنْدَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ» [۱] «اگر پس از غایب شدن حضرت قائم علیه السلام، عُلما که مردم را به سوی او دعوت و راهنمایی می‌کنند و از دینش دفاع نموده و بندگان ناتوان خدا را از دام شیطان و دام‌های دشمنان اهل بیت علیهم السلام نجات می‌دهند، نبودند، هیچکس نمی‌ماند مگر اینکه از دین باز می‌گشت، ولی آنها هستند که زمام دل‌های شیعیان ضعیف را همچون سکّان در دست ناخدای کشتی به دست گرفته‌اند، اینان همان انسان‌های برتر نزد خداوند هستند».
آسیب‌های فرهنگی دامنه‌دار است، برای مقابله با آن نباید تنها به نهادهای دیگری مانند ستاد امر به معروف و نهی از منکر اکتفا نمود، طلاب و روحانیون نباید از مقابله با آسیب‌های اجتماعی که متاسفانه روز به روز بیشتر در حال فراگیری است ناامید شوند و باید از همه ظرفیت‌های خود استفاده کنند، این را باید دانست که جایگاه طلاب و روحانیون برای بقای اخلاق و اسلام بسیار ضروری و حساس است، چرا که این انقلاب شکوهمند و این طرز تفکر الهی که به نجات سرزمین عزیزمان و بسیاری از کشورهای مستعمره دیگر از چنگال شیاطین انجامید، برگرفته از نهاد مقدس حوزه‌های علمیه و انسان والا مقامی به نام حضرت امام خمینی رحمت الله علیه که یک روحانی ساده زیست و مظلوم بود شکل گرفت، مولای متقیان حضرت امام علی علیه السلام می‌فرمایند: «وَ مَا أَخَذَ اللَّهُ عَلَى الْعُلَمَاءِ أَلَّا يُقَارُّوا عَلَى كِظَّةِ ظَالِمٍ وَ لَا سَغَبِ مَظْلُومٍ لَأَلْقَيْتُ حَبْلَهَا عَلَى غَارِبِهَا وَ لَسَقَيْتُ آخِرَهَا بِكَأْسِ أَوَّلِهَا وَ لَأَلْفَيْتُمْ دُنْيَاكُمْ هَذِهِ أَزْهَدَ عِنْدِي مِنْ عَفْطَةِ عَنْزٍ» [۲] «اگر خداوند از علماء عهد و پيمان نگرفته بود كه برابر شكم بارگى ستمگران، و گرسنگى مظلومان، سكوت نكنند، مهار شتر خلافت را بر كوهان آن انداخته، رهايش مى ساختم، و آخر خلافت را به كاسه اوّل آن سيراب مى كردم، آنگاه مى ديديد كه دنياى شما نزد من از آب بينى بزغاله اى بى ارزش تر است».
پی نوشت
[۱] بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، جلد ۶، صفحه ۵۲
[۲] نهج البلاغه، خطبه ۳