نداشتن انگیزه و وسواس

با سلام دختری 20 ساله هستم که نزدیک سه سالی با وسواس در شست و شو روبرو بودم و یک سالی هست که تحت درمان قرار گرفته و با مصرف دارو کمی بهبود پیدا کردم.ولی هنوز به طور کامل خوب نشده ام.مثلا قبلا غسل هایم یک ساعت طول می کشید و این اواخر حدود25دقیقه طول می کشد و یا مواردی که با دارو برطرف شده بود در بعضی از انها احساس میکنم دوباره دارم به همان حالت قبل بر میگردم و یا در خوابگاه به اینکه دمپایی ها روی هم می افتند حساس هستم و باید آنهارا هربار آب بکشم.اما مشکلی که به تازگی برایم دردسر ساز شده این هست که انگیزه ای هم برای زندگی کردن ندارم و مدام با خودم میگویم که این همه تلاش و درس و کار که آخر سر چه بشود؟جای هممون تو گوره و برای فرار ازاین احساس پوچی به خوابیدن پناه میبرم و مدت خوابم بسیار طولانی شده.این مشکل افسردگی را با دکترم در میان گذاشتم ولی داروهایی که دادند را به علت اینکهعوارض خواهد داشت مصرف نکردم و البته مقداری بهتر شدم که باز تازگی دچار این حس شده ام.دیروز در امامزاده صالح که بودم در جلسه پرسش و پاسخ این موضوع را مطرح کردم و ایشان جواب دادند که ازدواج کن.که من نه شرایط ازدواج را دارم و نه در خانواده مان رسم هست که تاقبل اینکه درس تموم شه ازدواج کرد همچنین خواهر مجرد و بزرگتر از خودم هم دارم که خوب سخت تر خواهد بود گذشته از اینها چطور با بیماری که دارم ازدواج کنم و زندگی فردی دیگر را هم مثل خودم کنم و مسلما با وسواس من کنار نمی آیند.با این وجود به ازدواج هم به این آسونی ها فکر نمیکنم چون از اقواممان که موضوع ازدواج را با من مطرح کرد واصرار هم به آمدن خواستگاری و منتظر بودن برای تمام شدن درس من داشتند خیلی بد با ایشان صحبت کردم وگفتم چه خواستگاری بیای یا نیای جوابه من نه هست با اینکه خیلی هم با ایمان و خانواده درستی بودند ولی به دلیل عقایدی که داشتم در بعضی چیزها سخت گیری میکردم که دوست ندارم همسرم این رشته را خوانده باشد و یا دانشگاه آزاد رفته باشد و یا اینکه حتما باید از من بلندقد تر باشدو..باعث شد تا به ایشان به دروغ بگویم که من با فردی دیگر ارتباط دارم و خیلی هم دوستشون دارم.حتی بارها گفتند که حداقل مدتی با من باش برای آشنایی بیشتر و بعد یکی از مارا برای ازدواج انتخاب کن که قبول نکردم و با لحن تندی صحبت کردم و این اواخر متوجه شدم که نامزد کرده است.تا اینکه دیشب خواب خیلی بدی دیدم که از نظر روحی در عذاب بودم و عده ای از اعضای خانواده وسایل شخصی ام را از من دور می کردند و میگفتندبا همینا که هست زندگی کن تا وسواست برطرف شه و من مدام جیغ میزدم و به مرز جنون رسیده بودم که مجبور شدند با هیپنوتیزم و..مرا درمان کنند که باز هم روی من جواب نداد و روانپزشک گفت که قصد خودکشی داره و حتما تا دقایقی دیگر هم با این وضعه روحی دوام نمیاره.و از خواب که پریدم به قدری حالم بد بود و بدنم بی حس افتاده بود و چشام از شدت گریه باز نمیشد خانواده ام مرا به بیمارستان بردند والان کمی بهترم ولی همچنان اون صحنه ها میاد جلوی چشمامو گریه ام میگیره وهمش میگم خدایا چرا من.حقیقتا تو سن راهنمایی که بودم عاشق خدام بودم و نماز و روزه هام ترک نمیشد و خدا رو با تمام وجودم حس میکردم اما الان اصلا انگار برایم غریبه است و میگویم تاوان چی رو دارم پس میدم من که انقدر بنده ی خوبی بودم برات و هرچی ازت میخواستم سریع برآورده میشد چرا الان اینجوری شدم و جوونی ام داره به کامم تلخ میشه.

متشکرم از راهنمایی هایتان و سایت خوبتان .لطفا به من بگویید چه کارکنم؟بسیار برایم دعا کنید

-------------------------------------

کاربران محترم توجه داشته باشند که ادامه‌ی ارتباط با کارشناسان سایت و درج نظرات جدید برای رسیدن به پاسخ نهایی و جامع، تنها با عـضویـت در سایت ممکن خواهد بود؛ برای عضویت در سایت به آدرس مقابل مراجعه فرمائید: www.btid.org/fa/user/register
بعد از عضویت می‌توانید در همین بحث و یا مباحث دیگر انجمن نیز شرکت داشته باشید: http://www.btid.org/fa/forums