سلام خسته نباشید من دو تا فرزند دارم قبل از اینکه به سن تکلیف برسند نماز شون رو بهتر میخوندن تا الان که به سن تکلیف رسیدن خیلی ناراحت هستم نمیدونم من مقصرهستم یا نماز صبح هر چقدر صداشون میزنم انگار نه انگار میگن باشه ولی بلند نمیشن بقیه نمازها رو هم باید دائم بگم تا آخر وقت بخونند بعضی مواقع میگن قضا شد دیگه بیخیال میشن موندم چکار کنم لطفاً راهنماییم کنید مرجع تقلید رهبری دخترم 12 سالشه پسرم 19 سال ممنون التماس دعای خیر فراوان دارم
-------------------------------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: http://www.btid.org/fa/forums
سوالات خود را هم از طريق اين آدرس ارسال کنيد: http://www.btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي را که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنین نظراتشان جهت نمایش، دیگر منتظر تایید مدیرانجمن نیز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: www.btid.org/fa/user/register
با سلام
برای مشاهده جمع‌بندی و پاسخ کامل این سوال، میت‌توانید به محتوای زیر مراجعه نمایید.
راه‌کارهایی عینی برای دغدغه‌های ستودنی والدین در تربیت دینی فرزندان
با عرض سلام
در ادامه فرمایشات ارزشمند مشاور قبلی، توجه شما را به نکاتی دیگر در این زمینه جلب می کنم:
1. شما ابتدا با عمل خود آنها را تشویق به نماز كنید یعنی خودتان نمازتان را سر وقت بخوانید و سایر احكام واجب را به همین صورت انجام دهید و با عمل به دستورات الهی آنها را دعوت به كارهای خوب و انجام وظایف شرعی كنید.
در ضمن معاشرت با خانواده های متدین و ایجاد روابط خانوادگی با آنها و ارتباط دادن فرزندان با دوستانی مذهبی می تواند در این زمینه موثر باشد.
2. با مهربانی آنها را به نماز خواندن دعوت كنید و با آنها بگونه ای رفتار كنید كه احساس اجبار و یا فشار نكنند.
3. در صورت همكاری با شما ولو یک گام،آنها را مورد تشویق قرار دهید. اگر حتی یک بار هم دو ركعت نماز خواند سعی كنید آنها را تشویق كنید.
4.آنها را سرزنش و توبیخ نكنید (به خصوص در برابر خویشان و دوستان) و از جر و بحث و مجادله با آنها بر سر نماز خواندن پرهیز كنید.
5. ایجاد تغییر و اصلاح رفتار به صورت ناگهانی بسیار دشوار است بنابراین باید صبر و تحمل خود را افزایش دهید تا به تدریج و آهسته آهسته رفتار او را نسبت به نماز و عبادات اصلاح كنید.
6. در نهایت باید بدانید که فرزندان شما دارای ویژگی های مثبتی می باشند كه نباید از آن غافل شوید، بنابراین ضمن اینكه نقاط مثبت آنها را در نظر می گیرید به گونه ای عمل كنید كه علاقه آنها به نماز خواندن بیشتر شود نه اینكه خدای ناكرده رفتارهای شما موجب شود كه آنها كلا نسبت به نماز خواندن احساس تنفر پیدا كنند و به یک باره نماز خواندن را كنار گذارد.
موفق باشید.
با سلام و عرض تشکر از سوالی که در انجمن رهروان ولایت مطرح کرده‌اید.
جای بسی خوشحالی دارد که شما به مسائل دینی فرزندانتان که موجب سعادتمندی در دنیا و آخرت آنها خواهد شد، به این اندازه اهمیت می‌دهید و این دغدغه را دارید که آنها را در انجام این فریضه بسیار مهمی مانند نماز یاری رسانید.
اگر اجازه بدهید قبل از ارئه هر راهکاری قدری درباره خود نماز صحبت کنیم.
به قول استاد پناهیان:"خیلی ها مشکلی با اصل اعتقاد به خدا و یا ارتباط با خدا ندارند(درست مانند فرزندان شما که باید حواستان باشد فورا برچسب ضد دینی به آنها نزنید بلکه همانطور که خودتان به درستی گفتید کاهلی می‌کند) اما وقتی به نماز می‌رسند با خودشان و به صورت ناخودآگاه می‌گویند چرا من باید این عملیات خاص را با سختیهای خاصی که دارد آن‌هم در زمانهای معین و به صورت مکرر انجام دهم؟ مثلا می‌توانم در حال کار یا استراحت به یاد خدا باشم و ذکر بگویم.
به این دسته از افراد باید گفت که اگر خدا را قبول داری و او را همه کاره این عالم می‌دانی پس باید در برابر او مودب باشی؛ حال اینکه ادب در برابر خدا چگونه باید باشد، ادب در برابر خدا را خود پروردگار تعیین میفرمایند و حتما دارای راز و رمزهای بسیار است.
به نظر بنده کلیدی ترین کلمه برای تبیین نماز "ادب دربرابر پروردگار" است و کتاب‌های زیبایی هم در باب "آداب الصلاه" نوشته شده بنابراین پیش از آن که نماز عشق بازی با خدا و ارتباط قلبی با او باشد، ادب دربرابر اوست و جالب اینجاست که اگر از این زاویه فرزندان خودمان را به نماز ترغیب کنیم با راحتی بیشتری با نماز پیوند برقرار خواهند کرد.
حال در اینکه چه باید بکنیم هم چند گام مهم را تقدیمتان می‌کنم.
1.رعایت ادب متوقف بر این است که آدم فردِ مقابلش را با عظمت ببیند بنابراین پرسش اول این است که شما خودتان خداوند را چقدر در نگاه خود با عظمت می‌بینید؟
2. به هر میزان که خداوند بیشتر در دلتان عظمت داشته باشد به همان میزان در نماز هم خضوع بیشتری خواهید یافت.
3.هرچقدر خضوع شما در نماز بالاتر باشد فرزندان شما هم به اهمیت مساله بیشتر پی خواهند برد و زمانی که شما در کردار و در گفتارتان برسانید و بگویید نماز ادب در برابر خداوند عظیم است قطعا فرزندان شما صرحتا موضع نخواهند گرفت که من دوست ندارم یا حال ندارم.(خاصیت اهمیت یافتن یک مساله‌ای مانند نماز این است که وقتی طرف مقابلتان آن را درک می‌کند، در برابرش نرمش بیشتری به خرج خواهد داد تا اینکه در منظر او امر بی اهمیتی باشد.)
4.وقتی نماز رادر گام‌های ابتدایی ادب دربرابر خدا معرفی کردی، رعایت ادب نیز به مراتب راحت تر از ایجاد حالات معنوی و عاشقانه در نماز است چون او می‌تواند "به راحتی بگوید من توانایی دارم در نماز با ادب بایستم" ولیباید توجه داشت که نماز عاشقانه به این راحتی‌ها میسر نیست.
5.ادب و توجه در نماز، که از دل توجه به عظمت خدا خارج می‌شود، خود بهترین مقدمه است که به مرور انسان را به نماز عاشقانه هم برساند.
در یک کلام :شما توجهتان را در نماز بیشتر کنید و حقیقتا مودبانه در برابر او بایستید و آن را همیشه اول وقت به جای آورید و به جای فرآیند دستوری نسبت به فرزندانتان از فرآیند اخباری و توصیفی استفاده کنید. ان شاء الله که نتیجه خوبی بگیرید.
جملات دستوری مانند اینکه بگویید: بلند شو نماز بخون که داره قضا میشه.
جملات اخباری و توصیفی مثل اینکه بگویید: ملائکه آمده اند برای بردن نماز ما به آسمان. الان نماز بخونیم نماز ما متصل میشه به نماز بهترین انسان عالم یعنی نماز امام زمان (عج)
با تشکر از صبر و حوصله شما