سلام وقت بخیر
دختر ۵ ساله دارم اصلا حرف گوش نمیده، جیغ می‌زنه، عصبانی میشه، بیرون رفتنی هر چیزی رو می‌خواد، ناخن‌هاش رو می‌جوه و... .
علی‌رغم اینکه سعی می‌کنیم چیزایی رو که می‌خواد واسش تأمین کنیم؛ اما دست هرکی هرچی می‌بینه می‌خواد.
واقعا موندیم چیکار کنیم.
لطفا راهنمایی بفرمایید؟
----------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register
با سلام وادب و احترام خدمت شما کاربر ارجمند.
از حسن توجه تان به مرکز اندیشه برتر سپاسگزاریم.
در ابتدا شمه ای از روانشناسی رفتاری کودکان از تولد تا سن 5 سالگی از حیث؛روحیه و رفتار و هیجانات و خواسته های آنها را تقدیم می کنم و در انتها راهکارها و پیشنهادات لازم را خدمت شما کاربر ارجمند ارائه می نمایم.
کودکان هدایای زیبای خداوند وامانات الهی هستند که خداوند آنها را مایه برکت و رحمت و آرامش در زندگی ما قرار داده است. ازاین‌رو توجه و رسیدگی به آنان و همت گماشتن در تربیت صحیح آنان علاوه بر اجر معنوی در تربیت و شکل‌گیری شخصیت آنان مؤثر و مورد اهمیت است.
آنان قبل از تولد به واسطه مادر در امنیت کامل هستند اما با تولدشان امنیت آنان به خطر می‌افتد زیرا که زبان ندارند تا از خود دفاع کنند و نیازهایشان را بیان نمایند بنابراین نیازمند کسی هستند که بتواند به‌طور دقیق، حساس، منظم و دلسوزانه از آنان حمایت‌های لازم احساسی، عاطفی، تغذیه‌ای و تربیتی را داشته باشد که در اصطلاح مشاورین به او سمبل امنیت کودک می‌گویند و او کسی نیست جز مادر؛ بنابراین مادر ایمن مادری است که چهار ویژگی داشته باشد.
1. حضور فیزیکی چراکه فرزندان بالباس، بدن و عطر تن مادر و ضربان قلب او آرامش میابند.
2. حضور عاطفی مادر. مادر ایمن علاوه بر شیردهی برای کودکان خود لالایی می‌خواند و آنان را در آغوش می‌گیرد و به آنها محبت می‌کند؛ بنابراین نقش عاطفی مادر از نقش تغذیه‌ای او بااهمیت‌تر است.
3. تا دوسالگی خودش مادر باشد نه اینکه به دلیل شغل یا بی‌حوصلگی پرستار بگیرد یا مادربزرگ یا خاله وعمه‌ها نقش او را بازی کنند.
4. حضور منظم او در ساعات غذا، بازی و خواب که فوق‌العاده مهم است.
این چهار ویژگی و تأمین نیازهای کودکان توسط والدین به روش طبیعی و به‌اندازه و به‌موقع و به‌جا باعث می‌شود فرزندی مقتدر، مسئولیت‌پذیر، با اعتمادبه‌نفس و خلاق تربیت نموده و به جامعه تحویل دهد. عدم توجه به این نکات ممکن است در مسیر بزرگ شدن با موانع بزرگ و کوچکی روبرو شوند و اگر چناچه اعتماد به نفس لازم را نداشته باشند ممکن است نتوانند درست از خودشان دفاع کنند.
اما در خصوص مواردی که به آن ها اشاره نمودید به ترتیب پاسخ داده و در انتها پیشنهاداتی نیز ارائه می نمایم.
در خصوص حرص داشتن به اسباب بازی های خود و دیگران این موضوع مربوط به حس مالکیت کودک بر می گردد و به دوران 3 سالگی کودک بر می گردد. کودکان از تولد تا هفت سالگی چند مرحله را سپری می کنند که از اهمیت به سزایی برخوردار است طوری که این هفت سال نقش بسیار مهمی در شکل گیری شخصیت آینده کودک دارد و در اصطلاح روانشناسی به آن دوره روان بنه شکل گیری شخصیت نیز می گویند.
از تولد تا یک و نیم سالگی دوره وابستگی شدید کودک به مادر است. در این سن کودک با ضربان قلب مادر، با نفس مادر و صدای مادر و حتی با بوی بدن مادر وابسته است و آرامش پیدا می‌کند.
از یک و نیم سالگی تا 3 سالگی دوره مالکیت کودک است. در این دوره کودک می گوید همه چیز مال من است. بابای من، مادر من، لباس و عروسک و...حتی وسایل دیگران را هم از آن خود می داند. متاسفانه والدین در این قبیل موارد درمانده می شوند یا اگر خانه بستگان یا دوستان میروند از این رفتار فرزندشان خجالت و سرخورده می شوند اما کاملاً در اشتباه هستند چرا که کودک این معادلات را نمیداند که خجالت بکشد یا فکر کند طمع دارد یا به زور چیزی را از کسی بگیرد. بله والدین باید مراقب باشند تا در این قبیل مواقع درست رفتار کنند و بی تفاوت نباشند اما نباید بچه را سرزنش یا توبیخ نمایند.
از سه سالگی تا پنج سالگی دوران استقلال کودک است. او خود را بزرگ می‌بیند و و می‌خواهد خودش فرایندهای لباس پوشیدن، غذا خوردن ، انتخاب لباس و رنگ و انتخاب پارک را خودشان انتخاب بکنند و انجام بدهند. این حس استقلال در کودک به او اعتماد به نفس و عزت نفس بالا میدهد و فرزند را مقتدر و مسئولیت پذیر بار می آورد. بنابراین با این توصیفات از این روند فرزندتان برچسب نزنید و تعجب نکنید چرا که این قبیل رفتارها در سنین اولیه امری کاملاً طبیعی است.
بنابراین فوراً اّنگ حریص بودن به او نچسبانید خصوصا این لقب را به اونگویید چه بسا موجب نهادینه شدن آن خصیصه‌ای که از آن می‌ترسیم در آنان بشود . اگر بتوانیم فرآیند ذهن و تجزیه و تحلیل کودک از مسائل مختلف را در سنین مختلف بدانیم، می‌توانیم در مواقع حساس خودمان را جای او بگذاریم و تصمیماتش را با عقل و منطق خودش بررسی کنیم.
1. وقتی کودکی حریص است به این معنا است که او دارد تلاش می‌کند و احتمالاً دارد برای داشتن آن چیز برای خودش مبارزه می‌کند. حال این تلاش می‌تواند در مورد بازی‌ها، اسباب بازی‌ها، شیرینی‌جات و یا هر چیز دیگری باشد که کودک به آن علاقه دارد.
هنگامی که کودکی در مورد چیزی حریص است ممکن است تعصباتی داشته باشد و به دیگران نسبت به آن چیز بد بگوید یا حتی اینکه به دیگران برای داشتن آن رقابت کند در بعضی موارد حرص کودک می‌تواند با خودخواهی و عدم همکاری منجر شود به خصوص در مواردی که کودک نتواند آن چیز که می‌خواهد را به دست آورد.
به عنوان والدین می‌توانید کودک خود را با آموزش مهارت‌های تفکر نقادی و همچنین تشویق به استفاده دیگران از اسباب بازی‌های او و همچنین برعکس استفاده کردن او از اسباب بازی های دیگران تشویق نمایید.
2. اما در خصوص وسواسی که به دارد و به آن اشاره نمودید متاسفانه هیچ اشاره ای به مصادیق وسواس کودک نداشتید. مثلاً روی چه چیزهایی وسواس دارد؟ آیا وسواس فکریه یا عملی و نسبت به نجاست و طهارت و تمیزی؟ لطفا مصادیق و حالاتش را بیان نموده تا متناسب با آن پاسخ مقتضی داده شود.سعی کنید نسبت به مسائلی که وسواس دارد زیاد زوم نکنید چرا که بیشتر خواهد شد.
3. اما در خصوص این بخش از سوالتان که هر چیزی براش می‌خرید، می گویدبرویم عوض کنیم اون رنگیشو بیاریم شاید به این دلیل است که انتخاب رنگ و جنس آن وسیله توسط والدین انجام می شود. حالا با این بهانه که او بچه است و قدرت تشخیص جنس مناسب و رنگ در شأن را نمیداند به همین خاطر والدین به خود اجازه می دهند تا در هر چیزی که او نیاز دارد خودشان انتخاب کنند.
این رفتار اشتباه است و فقط می توانید اظهار نظر نمایید و یا این که به بچه تون بگویید این رگال لباس هم جنسشون خوبه و هم قیمت و رنگشون اما انتخاب هر کدومش که باشه با خودت ! به او اجازه بدهید خودش انتخاب نماید و بعد از انتخاب نطر خود را تحمیل نکنید بلکه از انتخابی که داشته او را تحسین نمایید این کار باعث تقویت اعتماد به نفس در کودک تان می شود و در نتیجه با اعتماد به نفس مناسب آینده ای امیدوار کننده خواهد داشت.
4. به او اجازه بدهید خودش اتاقش را مرتب و منظم نماید و چینش را براساس خواسته های خودش انجام بدهد.او را و خصوصیت های مثبتی که دارد در جلوی پدر و مادر و فامیل و دوستانش تحسین کید.
5. با آنها وقت بگذرانید
6. به حرف‌هایشان توجه کنید
7. از آنها تمجید کنید
8. از برچسب‌زدن دوری کنید
9. انتظارات معقول داشته باشید
10. تفکر مثبت را به آنها یاد بدهید
11. روی نقاط قوتشان تمرکز کنید
12. آنها را مستقل تربیت کنید
چنانچه بازهم در این خصوص سوالی داشتید می توانید در ادامه همین پست ارسال نمایید.
موفق باشید
با سلام وادب و احترام خدمت شما کاربر ارجمند.
از حسن توجه تان به مرکز اندیشه برتر سپاسگزاریم.
در ابتدا شمه ای از روانشناسی رفتاری کودکان از تولد تا سن 5 سالگی از حیث؛روحیه و رفتار و هیجانات و خواسته های آنها را تقدیم می کنم و در انتها راهکارها و پیشنهادات لازم را خدمت شما کاربر ارجمند ارائه می نمایم.از طرفی نیز چون موارد مختلفی را بیان فرمودید بنابراین هر کدام را به نوبت و در چند مرحله پاسخ خواهیم داد.
در پاسخ به سوال شما کاربر محترم اولاً جای نگرانی نیست بیشتر این رفتارها تا چند سال اول زندگی برای کودکان طبیعی است. در وهله بعد باید علل بروز این رفتار از فرزندتان بررسی کنید که چه عامل یا عواملی یا بیشتر در چه مواقعی این حالات به او دست می دهد آنها را یادداشت کنید.
آیا در همه شرایط مختلف از قبیل؛ هنگام بازی، یا تماشای یک برنامه تلویزیون یا مواقعی که هیجان بالایی دارد جیغ می زند؟
آیا فقط با پدر و مادر خود این کار را می کند یا خیر بلکه در جمع دوستان هم این کار را انجام میدهد؟هر کدام باشد دلایل خاص خود را دارد.
آیا برادر و خواهری دارد یا تنها است؟
از جمله دلایل اصلی در پیدایش عصبانیت و در نتیجه جیغ زدن کودک ممکن است حکایت از زخمی کهنه است که در آنان مرتب تحریک می‌شود، یعنی به هر دلیلی، فرزند شما از زخمی روحی دارد رنج می‌برد. این زخم‌ها ممکن است به یکی از این چهارد دلیل (تهدید، تحقیر، توهین یا تمسخر) حاصل شده باشد .
با توجه به رفتارهایی که از کودک خود بر شمردید بیشتر رفتارهای کودکان در این سنین در کودک می تواند ناشی از استرس، نگرانی، اضطراب، کلافگی و ناامیدی در او باشد که نگرانی والدین را با خود به همراه داشته باشد.
جیغ زدن یا ناشی از ناتوانی و ضعیف بودن فرد حکایت دارد یا اعتماد به نفس پایین او. بنابراین در این قبیل مواقع صبور باشید تا او خودش به نتیجه برسد. چه بسا می تواند برای بچه ها مفید باشد چرا که باعث می شود با ممنوعیت ها ی پیش روی خود در زندگی روبرو شده و مدیریت بحران ان را آموزش ببیند.
این کار برای آینده او هم خوب است زیرا در مواجهه با انواع مشکلات و دست اندازهای زندگی سکان کشتی زندگی خود را خودش به دست گرفته و از بحرانها عبور می کند. اما اگر هر زمان هر چیزی که بخواهد و سمعا و طاعتا در اختیارش باشید او را یک فردی ضعیف، حساس و ناتوان بار می آورید.
پس بهتر است قبل از اینکه به فکر متوقف کردن گریه کودکان باشید،دلیل گریه های او را بررسی نمایید که چرا گریه می کند.دانستن علت گریه های بی دلیل کودک می تواند به شما کمک کند بهترین پاسخ را نسبت به موقعیت داشته باشید.
خستگی زیاد، گرسنه بودن، تحریک بیش از حد کودک(بازی های هیجان انگیز، دیدن یک فیلم یا صحنه ترسناک باعث تحریک پذیری زیاد انان می شود.)، استرس کودک(استرس از ترک شدن، یا استرس از دکتر رفتن، تعارضات و کشمکش های والدین، تغییر مکان یا تغییر مدرسه، استرس در هنگام بازی کردن برای کودک استرس زاهستند)، عدم توجه به کودک از جمله دلایلی هستند که باعث گریه یا انگیزه های گریه در کودک به شمار می شوند.
پیشنهادات
1. بازی، خواب و تغذیه فرزندتان باید روزانه منظم باشد.
2. سعی نکنیدجیغ زدن و گریه کردن ، احساسات و هیجانات او را به هر طریقی متوقف کنید. اگر به کودک خود از اول به خاطر اینکه گریه نکند و جیغ نزند باج دهید در واقع او را از نقطه ضعفی که دارید آگاه می کند و دست از رفتارش نمی کشد چه بسا بیشترش هم می کند.
3. باج دادن برای رها شدن از گریه های کودک ممنوع.
تسلیم گریه زیاد کودک نشوید. اگر کودک برای اینکه کاری را که می خواهد انجام دهید، شروع به گریه بی دلیل کرد، أصلا تسلیم نشوید. حتی اگر صدای داد و فریاد او به آسمان رسید. تسلیم شدن در برابر گریه کودک می تواند این رفتار را به یک عادت بد تبدیل کند. با این کار به کودک خود می آموزید که از اشک ریختن برای به کرسی نشاندن حرف خود استفاده کند. پس هرگز تسلیم نشوید. در حالی که نشان دادن همدلی مهم است، اجازه ندهید اشک های فرزندتان رفتار شما را تغییر دهد.
4. مهارت ارتباطی در زمان گریه کودک
اگر کودک شما دائم بی دلیل گریه می کند راه های مناسب را آموزش دهید تا با استفاده از آن با احساساتش کنار بیاید. نفس عمیق کشیدن، رنگ آمیزی کردن و یا درست کردن یک کاردستی که نشان دهنده احساساتش باشد، می تواند او را سرگرم کرده و از گریه کردن بی دلیل دور کند.
5. گریه کردن را راهی برای جلب توجه قرار ندهید
فرزند شما می داند که گریه کردن یک راه عالی برای جلب توجه شما است. اگر این کار را کرد، او را نادیده بگیرید. حتی واکنش منفی شما به گریه کردن او می تواند باعث شود که مجدد این رفتار را برای جلب توجه شما انجام دهد. از برقراری تماس چشمی با او هنگام گریه کردن برای جلب توجه خودداری کنید و با او به صحبت یا بحث و دعوا نپردازید.
عصبانی شدن شما و یا فریاد زدن اصلا مناسب نیست. به کودک خود نشان دهید که با انجام بازی های مناسب و یا استفاده از کلمات محبت آمیز و … توجه شما را جلب کند. نه با گریه کردن! البته شما نیز توجه خود را به کودکتان زیاد کنید تا دیگر مجبور نشود از گریه زیاد برای جلب توجه والدین استفاده کند.
6. مدیریت استرس کودک
استرس و اضطراب می تواند باعث شود که کودک شما بی دلیل گریه کند. تنفس عمیق، مدیتیشن، ورزش های هوازی و فعالیت هایی برای اوقات فراغت می تواند
7. زماني كه كودكتان شروع به جيغ زدن مي کند، صبور بوده و زود از كوره در نرويد.
8. زمينه بروز اين گونه رفتارها را در فرزند خود كاهش دهيد.
9. در انتخاب فيلم و كارتون نيز دقت نموده و فيلم و کارتونی كه مناسب سن وي نيست را نبيند.
علاوه بر این موارد روش های زیررا به عنوان پیشنهاد عملی کنید.
روش اول:
با آرامش به فرزندتان تذکر دهید که به جای داد زدن صحبت کند.
با آرامش و با آرامی نزد کودکتان بروید و با طمأنینه به او این جمله را بگوئید که: «وقتی تو جیغ و داد میکنی من اصلا متوجه منظورت نمیشم. پس زیبا و آروم به من بگو چه چیزی میخوای؟»پس با آرامش به فرزندتان تذکر دهید که به جای داد زدن صحبت کند یا احساسش را بگوید.
روش دوم:
نادیده بگیرید
یکی از بهترین روش‌های تربیت، نادیده گرفتن است. اگر احساس می‌کنید که فرزند شما می‌خواهد با جیغ و فریاد توجه شما را به خودش جلب کند یا شما را خشمگین کند، با آرامش و خونسردی جیغ‌هایش را نادیده بگیرید.
تظاهر به نشنیدن بزنید و به این رفتارهای او هیچ واکنش مثبت و حتی منفی مثل اخم کردن، سرزنش و کتک زدن نشان ندهید.
پس بی‌تفاوتی و نادیده گرفتن را جایگزین هر واکنشی کنید.
روش سوم:
حواسش را پرت کنید
اگر می‌خواهد با جیغ و فریاد شما را تحت فشار قرار دهد تا خواسته‌های بی‌جایش را برای او انجام دهید،
اگر کودک زیر سه سال می‌باشد حواس او را پرت کنید و اگر بالای سه سال است با بازی و شوخی و خنده موضوع را منحرف کنید اما کاری که او می‌خواهد را به هیچ وجه انجام ندهید.
با این کار بدون درگیری کودک را از جیغ زدن منع کرده‌اید.
روش چهارم:
از تکنیک صدای آبی و قرمز حتما والدین استفاده کنند.
تکنیک صدای آبی و قرمز
صداها را با رنگ آرام= آبی و صدای بلند= قرمز رنگ‌بندی کنید. در این تکنیک بگویید: «من به صداهای قرمز اصلا پاسخ نمی‌دهم» یا اینکه «احسنت! حالا این صدا آبی شد و من پاسخ می‌دهم.»به خاطر داشته باشید که صدای والدین باید آرام باشد تا کودکشان با آرامش صحبت کردن را بیاموزد. به هیچ وجه هنگام جیغ و فریاد زدن کودک، والدین نباید داد بزنند!
پاسخ شما ادامه دارد ....منتظر بمانید
چنانچه باز هم در این زمینه سوال داشتید می توانید در ادامه همین پست ارسال نمایید.
موفق باشید