اعتراف عالمان اهل سنت به تولد پسر برای امام حسن العسکری(ع)

اهل سنت گرچه اصل مهدویت را پذیرفته‌اند، ولیکن در فروعات مبحثِ مهدویت با شیعه اختلاف نظر دارند. عالمان اهل سنت نمی‌پذیرند که مهدی موعود، همان فرزند امام حسن عسکری(علیه‌ السلام) باشد، چراکه برخی از آنان می‌گویند که امام حسن عکسری(علیه‌‌السلام) عقیم بوده و از خود فرزندی به جای نگذاشته است و بسیاری دیگر نیز گر چه می‌پذیرند که امام حسن عسکری(علیه السلام) فرزندی به نام محمد بن الحسن(علیهما السلام) داشته، ولی می‌گویند که وی مرده است و نمی‌تواند امام زمان و مهدی موعود باشد. 

اما متاسفانه امروزه برخی[مانند وهابیت] بر طبل «عقیم بودن امام حسن عسکری(علیه‌‌السلام)» کوبیده و عقیده شیعه را به سخره می‌گیرند و چنان  وانمود می‌کنند که گویی عقیده تمامی عالمان اهل سنت، بر بی‌فرزند بودن امام حسن عسکری است و شیعه به یک فرد موهوم و غیر واقعی دل‌خوش کرده و او را امام زمان و مهدی موعودِ خویش می‌شمارد.

بدین خاطر ما در صددیم که اذعان و اعترافات و گزارش‌های بسیاری از عالمان اهل سنت که قائل و معتقد شدند که امام حسن عسکری(علیه‌‌السلام) فرزندی به نام محمد بن الحسن المهدی داشته را بیان بداریم تا ثابت کنیم اولا: حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) عقیم نبوده و ثانیا: آنکه شیعه به مهدی بودنش معتقد است فرد موهوم و غیر واقعی نیست. در مقاله قبلی اذعان ذهبی و ابن خلکان و ابن ازرق فارقی و ابوالفداء و ابن الوردی به تولد امام زمانِ شیعه را بیان کردیم و اکنون به گزارش سخنان برخی دیگر از عالمان اهل سنت خواهیم  پرداخت:

اذعان ابن اثیر جزری(م630ق) به تولد
او نیز مانند ذهبی و ابن خلکان و ابوالفداء و ابن الوردی در معرفی امام حسن عسکری(علیه السلام) ایشان را پدر محمدی که امامیه به «منتظَر» بودنش در سرداب سامرا معتقد است معرفی می‌کند.[1]

اظهار عبد الملک عصامی(م1111ق) به تولد
عبد الملک بن حسین العصامی مورخ شافعی مذهب اهل سنت در کتاب «سمط النجوم العوالی فی أنباء الأوائل والتوالی» می‌نویسد: «[حسن عسکری] فرزندش محمد را جانشین خود قرار داد و او «م‌ح‌م‌د» مهدی پسر حسن عسکری بن علی التقی بن عَلیّ التقی بن مُحَمَّد الْجواد ابْن على الرِّضَا بن مُوسَى الكاظم بن جَعْفَر الصَّادِق بن مُحَمَّد الباقر بن عَلیّ زين العابدين بن الْحُسَيْن بن عَلیّ بن أبی طَالب است _ که خدا از همه آن‌ها خشنود باشد _ او در روز جمعه نیمه شعبان سال 255 متولد شد و بنا بر قولی در سال 256 متولد شده است که این قول صحیح است. مادرش کنیز ام ولد [یعنی صاحب فرزند] و نامش صیقل یا سوسن و یا نرجس بود.»[2]

اذعان ابن خشاب بغدادی(م567ق) به تولد
شيخ ابى محمد عبدالله بن النصر ابن الخشاب بغدادی، عالم حنبلی مذهب[3] در کتاب «تاریخ موالید الائمة» می‌نویسد: «برای ما صدقة بن موسی از پدرش و او از علی بن موسی الرضا(علیهماالسلام) حدیث نقل کرده که فرمود: «خلف صالح، از فرزندان ابی محمد الحسن بن علی [الهادی] است و او صاحب الزمان و مهدی است.»[4]

حافظ گنجی شافعی(م658ق)
فخر‌الدین ابوعبد‌الله محمد‌بن یوسف‌بن محمد‌ الکنجی، معروف به «حافظ گنجی شافعی» در کتاب «کفایة الطالب» می‌نویسد: «امام حسن عکسری از خود پسرش را به جای گذاشت که همان امام منتظر است.»[5]

ابن حجر هیثمی(م973ق)
ابن حجر در کتاب الصواعق المحرقه که آن را علیه شیعه نوشته است، اعتراف مى‌کند که امام عسکرى فرزندى به نام ابو القاسم الحجه داشته است. او می‌نویسد: «امام عسکرى(علیه‌السلام) فرزندى غیر از ابو القاسم م‌ح‌م‌د حجت نداشته است که عمر آن حضرت در زمان وفات پدرش پنج سال بوده است؛ ولى خداوند به او حکمت آموخت و قائم منتظر نامیده شده است.»[6]

صلاح الدین الصفدی(م۷۶۴ق)
صلاح الدین صفدى، یکى دیگر از نام‌داران اهل سنت در باره حضرت مهدى(عجل‌الله‌فرجه‌الشریف) مى‌نویسد: «عسکری پدر امام منتظَر است....اما پسرش محمد حجت خلف _که شیعه این القاب را ادعا می‌کند _ در سال 258 و طبق قولی در سال 256 متولد شده است. او پس از پدرش دو سال زندگی کرد و سپس مرد و نیست شد و معلوم نشد که چگونه مرده است در حالیکه شیعه ادعا می‌کند او طی این همه مدت در سرداب باقی است و او صاحب الزمان است.»[7]

خیر الدین زرکلی(م1396ق)
خیر الدین زرکلى، از دانشمندان معاصر و متعصب وهابى درباره حضرت حجت(عجل‌الله‌تعالى‌فرجه‌الشریف) مى‌نویسد: «م‌ح‌م‌د بن الحسن العسکرى … آخرین امام از ائمه دوازدگانه از دیدگاه شیعه و در نزد آن‌ها مشهور به مهدى، صاحب الزمان، منتظر، حجت و صاحب سرداب است. در شهر سامرا به دنیا آمده و پدرش در زمانى از دنیا رفته که ایشان پنج ساله بوده‌اند، در سن ۹ سالگى، یا ده سالگى یا ۱۹ سالگى وارد سردابى در خانه پدرش شده و از آن خارج نشده است.»[8]

ابومحمد یافعی(م۷۶۸ق)
ابو محمد عبدالله بن اسعد یمینی یافعی عالم شافعی مذهب اهل سنت، در کتاب «مرآة الجنان» امام حسن عسکری(علیه‌السلام) را پدر مهدی منتظَر می‌داند و می‌نویسد: «در سال ۲۶۰هـ امام حسن عسکرى(علیه‌السلام) که یکى از ائمه دوازدگانه بنا بر اعتقاد شیعه است، از دنیا رفت، او پدر منتظر صاحب سرداب است.»[9] وی در جای دیگر می‌نویسد: «در سال 265 ابوالقاسم محمد بن الحسن العسکری وفات کرده است.»[10]

این تنها اذعان و تصریح تعدادی از عالمان اهل سنت به عقیم نبودن امام حسن عسکری(علیه‌السلام) و تولد فرزندی به نام محمد بن الحسن از ایشان بود. اگر بخواهیم تعداد عالمان اهل سنتی را که چنین اذعانی نموده‌اند شماره کنیم بسیار خواهد شد که به جهت رعایت اختصاربه این موارد اشاره شد.

________________________________
پی‌نوشت
[1]. الكامل في التاريخ، عز الدين أبوالحسن علي بن أبي الكرم محمد بن محمد بن عبد الكريم بن عبد الواحد الشيباني الجزری المعروف بابن الأثير(م630ق)، تحقيق: عمر عبد السلام تدمری، بیروت، دار الكتاب العربي، چاپ اول، 1417ق-1997م، ج6، ص320، متن کتاب.
[2]. سمط النجوم العوالي في أنباء الأوائل والتوالی، عبد الملك بن حسين بن عبد الملك العصامی المكی(م1111ق)، المحقق: عادل أحمد عبد الموجود و علی محمد معوض، بیروت، دار الكتب العلمية، چاپ اول، 1419ق_1998م، ج4، ص150، متن کتاب.
[3]. زین‌الدین ابی الفرج عبدالرحمن بن شهاب‌الدین احمد بن رجب البغدادی، الذیل‌ علی‌ طبقات‌ الحنابلة، محقق: محمد حامد الفقی‌، قاهره‌، مطبعة السنة المحمدیة، ۱۳۷۲ق‌-۱۹۵۲م، ج۱، ص۳۱۸.
[4]. تاريخ مواليد الائمة عليه السلام ووفياتهم، الحافظ الشيخ ابى محمد عبد الله بن النصر ابن الخشاب البغدادی(م567ق)، ص44-46، متن کتاب.
[5]. کفایه الطالب فی مناقب علی بن ابی طالب، محمد بن یوسف گنجی شافعی(م658ق)، تهران، دار إحیاء تراث أهل البیت علیهم السلام، چاپ دوم، 1404ق-1362ش، ص458.
[6]. الصواعق المحرقه علی أهل الرفض والضلال والزندقه، ابوالعباس أحمد بن محمد بن علی ابن حجر الهیمثمی(م۹۷۳ق)، تحقیق: عبد الرحمن بن عبد الله الترکی و کامل محمد الخراط، بیروت، مؤسسه الرسالة، چاپ اول، ۱۴۱۷ق-۱۹۹۷م، ج۲، ص۶۰۱، متن کتاب.
[7].  الوافی بالوفیات، صلاح الدین خلیل بن أیبک الصفدی(م۷۶۴ق)، تحقیق أحمد الأرناؤوط وترکی مصطفى، بیروت، دار إحیاء التراث، ۱۴۲۰ق-۲۰۰۰م، ج12، ص70، متن کتاب.
[8]. خير الدين بن محمود بن محمد بن علي بن فارس، الزركلي الدمشقی(م1396ق)، الأعلام قاموس تراجم لأشهر الرجال والنساء من العرب والمستعربین والمستشرقین، بیروت، دار العلم للملایین چاپ پانزدهم، 2002م، ج۶، ص۸۰، متن کتاب.
[9]. مرآة الجنان وعبرة اليقظان فی معرفة ما يعتبر من حوادث الزمان، ابومحمد عفيف الدين عبد الله بن أسعد بن علی بن سلیمان الیافعی(م768ق)، حواشی: خليل المنصور، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1417ق-1997م، ج2، ص81، متن کتاب؛ همان، قاهره، دار الکتاب الإسلامی، ۱۴۱۳ق-۱۹۹۳م، ج۲، ص۱۰۷.
[10]. همان، ج2، ص133، متن کتاب.