برخی برای اینکه ارزش قرآن را پایین اورده و نقش آن در جذب مردم به دین را تحت الشعاع قرار دهند، به دستور قتل دو تن از شاعران و داستان سرایان توسط پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) تمسک کرده اند.
عده ای در فضای مجازی برای این که شأن و منزلت قرآن را در حد برخی اشعار عرب و داستان سرایی های آنان پایین بیاورند، به قضیه کشتن «نضربن حارث» به دستور پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تمسک کرده اند. آن ها در این باره می گویند: پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به طور وحشت‌ناکی دستور قتل تنی چند از شاعران را داده است، از میان آن‌ها می توان نضر بن حارث را نام برد، که حضرت او را از میان اسرای جنگ بدر بیرون کشید و به امیرالمومنین(علیه‌السلام) دستور داد که گردنش را بزند، نضر بن حارث کسی بوده است که در مقابل قرآن، شعر می گفت و داستان‌های پهلوانان ایرانی را بیان می‌کرد.
آنان می‌خواهند به مخاطب القا کنند که علت دستور پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به قتل این فرد این بوده است که قرآن جذابیتی برای جذب افراد به سوی خود نداشته است و حضرت برای اینکه جلوی جذب مردم به داستان سرایی های جذاب نضربن حارث را بگیرد دستور قتل وی را صادر کرد.
اما برای اینکه به سستی این سخن پی ببریم و بدانیم که علت این دستور پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) چه بوده است، ابتدا مقداری درباره شخصیت این فرد و نقش او در سد نمودن راه دعوت حضرت سخن می گوییم و در ادامه خواهیم گفت که علت این دستور راهبردی پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) چه بوده است:
تاریخ گواه است وقتى پیامبراکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) دعوت خود را آغاز کرد و آئین اسلام علنى شد، مشرکان قریش غضب‌ناک شده و به دشمنى با ایشان پرداختند. عدهاى از آنان به واسطه ملاحظاتى دشمنى خود را پنهان مى کردند و علناً اظهار نمىکردند. برعکس، گروهى دیگر علناً به دشمنى و آزار حضرت پرداختند، مانند: ابوجهل، ابولهب، ولید بن مغیره، عاص بن وائل، نضربن الحارث، عقبة بن ابى معیط و...[1] نضربن حارث از ابتدای دعوت حضرت جزء کسانی بود که علناً به دشمنى و آزار ایشان پرداخت. در رابطه با او نوشته‌اند: او از شیاطین قریش، مردى ظالم، فتنه‌انگیز و از شدیدترین افراد قریش در دشمنی و تکذیب پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و از زنادقه قریش به شمار می‌رفت. او همواره قریش را بر عداوت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) تشویق می‌کرد. خود او نیز پیوسته ایشان را رنجانیده و با آن حضرت دشمنی می‌کرد.[2]
او نه تنها از آتش افروزان جنگ بدر به شمار می‌آید، بلکه یکی از سه پرچم دار مشرکین مکه در جنگ بدر بود. لشگر قریش در جنگ بدر سه پرچم داشت که هر یک به دست کسى بود. یکى را ابى عزیر بن عمیر، دیگرى را نضر بن حارث و سومى را طلحة بن ابى طلحة حمل مى کردند[3]. همچنین او از جمله طراحان و هم‌پیمانان نقشه‌ی قتل پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در دار الندوة شناخته شده است.[4] او به سرزمین حیره سفر کرده بود و داستان پادشاهان ایران و حیره را فرا گرفته بود. لذا هرگاه پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره اقوام گذشته و سرنوشت آنان سخنى مى گفت تا مردم عبرت گیرند، نضر مى آمد، مردم را جمع مى کرد و می‌گفت: «من بهتر از محمد داستان سرایی می کنم. آن گاه داستانهاى ملوک فارس و رستم و اسفندیار را براى آنان تعریف مى کرد».[5]
در نتیجه:
بنا بر آن چه گفته شد، نضر بن حارث کارنامه‌ای سرشار از دشمنی با پیامبراکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اسلام داشت. او به دلیل ایجاد مانع در مسیر تبلیغ رسالت، تحریک افرادی از قریش برای جنگ با حضرت و آتش‌افروزی و حتی تلاش برای کشتن حضرت، عنصری خطرناک برای اسلام و مسلمان و مانعی جدی برای تبلیغ دین بود. در شرایطی که اسلام هنوز همچون نهالی نورس و در حال رشد و گسترش بود، و مسلمانان هنوز آسیب‌پذیر بودند، ضرورت داشت تا دشمنان معاند و توطئه‌گر که تهدیدی جدّی برای جان پیامبر و مسلمانان بودند، از میان برداشته شوند.
_______________________________________
پی‌نوشت
[1]. مقریزی، احمد بن علی، إمتاع الأسماع، ج ۱، ص ۴۱، دارالکتب العلمیة، بیروت، چاپ اول، ۱۴۲۰ق.
[2]. ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل، ج 2، ص 73، دار صادر، بیروت، 1385ق.
[3]. واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج ۱، ص ۵۸، اعلمی، بیروت، چاپ سوم، ۱۴۰۹ق.
[4]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج ۲، ص ۳۷۰، دارالتراث، بیروت، چاپ دوم، ۱۳۸۷ق.
[1]. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج ۳، ص ۸۸، دارالفکر، بیروت، چاپ اول، ۱۳۹۸ق.