کشور پاکستان به دلایل متعدد از جمله جمعیت بزرگ شیعیان، علاقه جامعه آن به آرمان‌های انقلاب اسلامی و توانمندی‌های نظامی فراوان، ظرفیتی عظیم برای همکاری در راستای احیای عزت مسلمین دارد.
تفرقه و جدایی بین مسلمانان، آرزو و توطئه همیشگی دشمنان اسلام بوده و هست. قرآن کریم بر اتحاد و یکپارچگی مسلمین تأکید بلیغ دارد. خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: «لَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَاصْبِرُوا إِنَّ اللَهَ مَعَ الصَّابِرِينَ»؛[1] «با يكديگر به نزاع برمخيزيد كه ناتوان شويد و مهابت و قوت شما برود. صبر پيشه گيريد كه خدا همراه صابران است». این همدلی و یکپارچگی در دوران جنگ و جهاد اهمیت بیشتری دارد. قرآن کریم درباره میدان مبارزه به صرف توصیه به اتحاد اکتفا نمی‌کند؛ بلکه بر کیفیت و شدت یکپارچگی تأکید می‌کند و می‌فرماید: «إنَّ اللَهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ»؛[2] «خدا آن مؤمنان را که در راه او در صف جهاد با کافران، مانند بنیان و سدی آهنین همدست و پایدارند بسیار دوست می‌دارد». این یکرنگی در زمان هجوم صهیونیست‌ها و استکبار جهانی باید به شکلی باشد که مسلمانان چون سدی یکپارچه و محکم جلوه کنند و طمع دشمنان قطع شود.
ایران و پاکستان ابرقدرت‌های اسلامی و هسته‌ای
در بین کشورهای اسلامی شرایط ایران، پاکستان، ترکیه و عربستان به دلایل مزیت‌های اقتصادی، نظامی و سیاسی با دیگر کشورهای اسلامی متفاوت است. پاکستان به عنوان یک قدرت هسته‌ای، ششمین کشور پُرجمعیت جهان، دارای نیروی هوایی و ارتش نیرومند و تأثیرگذاری مهم در راه‌های تجاری بین شرق و غرب در همسایگی ما قرار دارد. در طول حیات حدود 46 ساله جمهوری اسلامی ایران، پاکستان روابطی متعادل و دوستانه با ایران قدرتمند و مستقل داشته و به ایران با انگاره یک تهدید نگاه نکرده است. با توجه به پیشرفت‌های عظیم موشکی، هسته‌ای و نظامی امروز می‌توان ادعا کرد که ایران و پاکستان دو ابرقدرت کشورهای اسلامی با ظرفیت کنشگری جهانی هستند.
تهدیدات مشترک دو کشور دوست و برادر
ایران و پاکستان از بزرگ‌ترین قربانیان زخم تروریسم، تکفیر و جدایی‌طلبی هستند. هردو کشور با معضل امنیتی گروه‌های تکفیری و تروریستی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و گروه‌های جدایی‌طلب و بی‌وطن در دو طرف مرزها، هر دو کشور را تهدید می‌نمایند. اگر زشتی و حرمت تفرقه یک مطلب قطعی و قرآنی نبود، بازهم عقلانیت و حکمت اقتضا می‌کرد که این دو همسایه بسیار مهم در زمینهٔ مبارزه با فرقه‌های انحرافی، جدایی‌طلبی و مبارزه با ترور نهایت همکاری را با یکدیگر داشته باشند. متأسفانه در مقاطعی این همکاری مطلوب، مثمر ثمر و متناسب با سطح تهدیدات نبوده و امید است با افزایش مناسبات این نقیصه اساسی برطرف شود.
پاکستان؛ دومین کشور شیعه جهان و عاشقان مبارزه با استعمار و استکبار
آمار دقیق جمعیتی پاکستان و شیعیان آن بنا به دلایل متعدد مقدور نیست؛ اما به شکل اجمالی می‌دانیم که حدود پانزده تا بیست درصد جمعیت بزرگ پاکستان را شیعیان تشکیل می‌دهند و این جامعه شیعی از نظر تعداد از مجموع شیعیان عراق و لبنان نیز بیشتر است. علاقه شدید مردم پاکستان (اعم از شیعه و سنی) به انقلاب اسلامی و آرمان‌های بلند آن مطلبی است که به‌هیچ‌وجه نمی‌توان آن را نادیده گرفت یا انکار کرد. استقبال بی‌نظیر و تاریخی مردم پاکستان از رهبر معظم انقلاب در سال 1364 شمسی که در آن زمان رئیس‌جمهور وقت بودند، هنوز هم در خاطر دوستداران انقلاب اسلامی هست.[3] عمران خان رئیس‌جمهور سابق این کشور در مجلس از عشق و علاقه خود به امام خمینی رضوان‌الله‌علیه گفت[4] و در سفری که به ایران داشت به صراحت از زخم استعمار و مهجور شدن زبان فارسی در پاکستان گلایه کرد و به آقای حسن روحانی گفت: «ما در گذشته فارسی صحبت می‌کردیم اگر انگلیس به هند لشکرکشی نمی‌کرد امروز ما نیازی به مترجم نداشتیم و فارسی صحبت می‌کردیم».[5] مسئله شخص عمران خان نیست؛ بلکه این اظهارنظرهای صریح و صادقانه نشانه‌ای است که عشق به ایران و انقلاب در بین مردم آن کشور چقدر عمیق و باسابقه است. امیدواریم با همکاری و همیاری هر چه بیشتر این دو کشور قدرتمند و مهم، روزهای روشن و عزت اسلام را مشاهده کنیم.
پی‌نوشت:
[1]. انفال: 46.
[2]. صف: 4.
[3]. مرکز اسناد انقلاب اسلامی، استقبال تاریخی مردم پاکستان از آیت‌الله خامنه‌ای: B2n.ir/r38286.
[4]. خراسان، توصیف عمران خان از امام: B2n.ir/y25542.
[5]. خبرگزاری مهر، اگر انگلیسی‌ها نبودند ما فارسی حرف می‌زدیم: mehrnews.com/xP5JY.