جیش اسامه

پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله با فرستادن لشکری به فرماندهی اسامه به خارج از مدینه، تدبیری به کار بردند تا فتنه در مسئله جانشینی واقع نشود و مردم با امیرالمؤمنین علیه‌السلام به‌عنوان خلیفه‌ مشروع بیعت کنند.

شیعیان این حدیث را نساخته اند، بلكه این حدیث را علمای اهل سنت نقل كرده-اند و شیعه به نقل آنها اعتماد نموده و در كتاب «السقیفة‌ والفدك» و شهرستانی در ملل و نحل و ایجی در «مواقف» آورده اند.

بسیاری از اصحاب از جمله خلیفه اول و دوم با دستور پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) مبنی بر رفتن به سپاه اسامه مخالفت کرده و به سپاه ملحق نشدند.

چکیده: حال سوال ما از برداران اهل سنت این است که دلیل این رفتار خلیفه اول و دوم چه بود؟ به راستی چرا این همه تاکید پیامبر عظیم‌الشان اسلام(صلی‌اللّه‌عليه‌وآله) را نادیده گرفتن؟ آیا این توجیه که آنان عاشق حضرت بودند و نمی‌توانستند حضرت را در آن حال رها کنند، توجیه درستی است؟ آیا عقل حکم نمی‌کند اگر آنان پیامبر(صلی‌اللّه‌عليه‌وآله) را دوست داشتند، می‌بایست دستور او را مبنی بر پیوستن به سپاه اسامه را اطاعت کنند؟ آیا این رفتار آنان مخالفت صریح با سخن و خواسته پیامبر اسلام(صلی‌اللّه‌عليه‌وآله) نبود؟!