تمام پیامبران الهی از خاورمیانه نبوده‌اند.
در پاسخ به این سوال که چرا پیامبران الهی از خاورمیانه بوده‌اند، لازم است به این نکته مهم اشاره کنیم:
که به حکم عقل بر خداوند حکیم لازم است که راه هدایت را در اختیار همگان قرار دهد؛ لذا عقل می‌گوید: یقیناً خدا برای همه اقوام، هدایت کننده‌ای فرستاده است، به همین خاطر خداوند متعال می‌فرماید: «وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ [نحل/36] برای هر امتی پیامبری فرستادیم (تا به مردم بگویند) که خدا را بپرستید و از طاغوت دوری کنید.» بر این اساس، برای هر امتی یا پیامبری فرستاده شده، یا مبلغی که سخن آن پیامبر را به گوش ایشان رسانده است.
اما این‌که چرا پیامبرانی که ما می‌شناسیم معمولاً در خاورمیانه هستند!؟ چند علت دارد که عبارتند از:
الف) خاورميانه، محل تلاقی سه قاره بزرگ آسيا، اروپا و آفريقا بوده و مشتمل بر قلمروها و آب‌راه هايی است كه در زمره پر اهميت‌ترين مناطق استراتژيك جهان می‌باشد، به همين جهت، خاورميانه از نخستين خاستگاه‌های تمدن‌های جهان بوده است. لذا پیامبران بزرگ الهی مانند مسیحیت، اسلام، یهودیت در این مهد تمدن مبعوث شده‌اند.
ب) بر اساس روایات، در جامعه بشری حدود 124 هزار پیامبر الهی آمده‌اند که از این میان، تنها نام 25 نفر از آن‌ها در قرآن ذکر شده است، که معمولاً ایشان در خاورمیانه بوده‌اند؛ و این، به معنا نیست که آن‌هایی که ما نمی‌شناسیم در خاورمیانه باشند، بلکه امکان دارد این پیامبران الهی در سرزمین‌های دیگر مبعوث شده باشند که جامعه عرب آن زمان، شناختی نسبت به آن‌ها نداشته است، به همین خاطر در قرآن ذکری از آن‌ها نشده است. در برخی از روایات به این نکته اشاره شده است: «عمروبن‌العاص» بعد از سفر اسكندريه خدمت حضرت رسول(صلی‌الله‌علیه‌وآله) آمد، حضرت از او پرسيدند كه در اسكندريه چه ديدى؟ عمرو گفت: يا رسول اللّه قومى را ديدم كه طيلسان (شِنِل) بر دوش می اندازند و حلقه حلقه جمع مىشوند و از مردى نام مىبردند كه نامش ارسطاطاليس است؛ خدا لعنتش كند! پس آن حضرت فرمود: ساکت شو اى عمرو! همانا ارسطاطاليس پیامبر بود امّا قومش او را نشناختند».[1]
نتیجه: بر اساس عقل و نقل، برای تمام امت‌ها پیامبرانی آمده‌اند و این ادعا که پیامبران الهی فقط در خاورمیانه هستند، سخن صحیحی نیست، گرچه امکان دارد به خاطر عدم شفافیت تاریخ ما ایشان را نشناسیم.
___________________________________________
پی‌نوشت
[1]. علامه حسن زاده، قرآن و عرفان و برهان از هم جدائى ندارند، مؤسسه مطالعاتى و تحقيقات فرهنگى، تهران ،1379ش،ص10.