وجود علم غیب در نزد ائمه اطهار(علیهم‌السلام) امری مفروغ عنه در نزد شیعیان بوده و هر گاه در امامت امام خود شک داشته‌اند، با این کار او را آزموده و نتیجه‌گیری می‌کردند.
یکی از اعتقادات شیعه در طول تاریخ، علم غیب امام بوده است. اما در زمان معاصر برخی از روشن‌فکران، این علم را به طور کلی انکار کرده و معتقدند امام نیز شخصی عادی مانند دیگر عالمان دینی بوده است.
پاسخ:
این تفکر اجحافی در حق شیعه است و انکار واضحات تاریخ؛ اگر کسی اندک آشنایی با کتب روایی شیعه داشته باشد، به راحتی تصدیق می‌کند که مساله داشتن علم غیب شرط امامت بوده است. برای اثبات این ادعا شواهد بسیاری وجود دارد برخی از این شواهد را بیان می‌کنیم:
1. «ابو خالد كابلي» در امامت امام سجاد شک داشت، او نزد امام آمد، حضرت به او فرمود: «مَرْحَباً بِكَ يَا كَنْكَر» او جلو آمد و گفت شهادت می‌دهم که تو امام برحق هستی، حضرت پرسید به چه دلیل، او گفت: به این دلیل که من را به اسمی نامیدی که مادرم در بچگی من‌را به آن می‌خواند و هیچ کسی از آن اطلاع نداشت.
2. مرحوم کشی(ره) نقل می‌کند شخصی نزد امام باقر(علیه‌السلام) آمد و گفت: اگر از این کیسه و آن‌چه در آن است خبر دهی، امامت تو را می‌پذیرم، حضرت نیز به درستی پاسخ داد، او نیز گفت: شهادت می‌دهم که تو امام برحق هستی.
3. مرحوم کشی(ره) در شرح حال «ابى بحير عبد اللّه بن النجاشى» نقل می‌کند که او در مساله امامت دچار حیرت شده بود، به «عبد الله بن حسن» مراجعه می‌کند و پاسخ نمی‌گیرد، سپس خدمت امام صادق(علیه‌السلام) رسیده و سوالات خود را مطرح می‌کند، او نه تنها پاسخ آن‌ها را گرفت، بلکه حضرت از برخی کارهای او خبر می‌دهد و علم غیب خود را نیز آشکار کرد و با این کار پسر نجاشی به حضرت ایمان آورده و امامت حضرت را می‌پذیرد.
این موارد تنها نمونه هایی از صدها روایت موجود در کتب شیعه است.
______________________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/144069