فصل سوم سریال «گمشده در فضا» از شبکه چهار سیمای ملی به پخش رسید. این نسخه، بازسازی سریالی با همین نام، تولید شده در سال 1965 میلادی است.
کمپانی «نتفلیکس» مجموعه‌ای از فیلم‌های بلاک‌باستری (پرفروش) را گرد هم آورده تا خروجی آن، سریالی پربیننده با جلوه‌های ویژه خاص شود که فرسنگ‌ها از نسخه اصلیِ ساده و قدیمی خود فاصله دارد. جلوه‌های ویژه‌ای (CGI) که می‌تواند درک مخاطب از واقعیت را مختل سازد.
فیلمنامه این سریال، برگرفته از کتاب سوئیسی «ماجراجویی خانواده رابینسون» است که اولین بار در سال 1812 منتشر شد؛ با این تفاوت که در این سریال با خانواده‌ای از هم گسیخته، با فرزندانی در سنین نوجوانی که برای ادامه حیات و بقای خود به یک ربات اعتماد دارند، مواجهیم.
در سکانسی از قسمت دوم با صحنه‌ای مواجهیم که دختر خانواده، جهت ارتباطی از راه دور -به فاصله دو سیاره- با والدینش و جهت در آغوش کشیدن مادرش، به واسطه‌گری ربات‌ها متوسل است. در حالی که صدای مادر را از طریق ربات دریافت می‌کند، برای حس کردن او، رباتی را به آغوش می‌کشد که در نبود والدین جای خالی آن‌ها را پُر کرده است.
گروه هدف این سریال، مخاطب نوجوان و جوان است. سازنده با تمام خطرات پنهانی که برای تکنولوژی قائل است، به اندازه‌ای به جایگاه آن در میان این نسل پرداخته که در نهایت، ربات‌ها جای خانواده را گرفته‌اند.
پسر نابغه خانواده «ویل رابینسون» که ربات‌ها با مأموریتی از پیش‌تعیین‌شده به دنبال یافتن او هستند، ارتباط نزدیکی با یکی از این ربات‌ها پیدا کرده است. رباتی که به روزتر است و از برنامه‌ریزی قبلی خود پیروی نمی‌کند و دارای شخصیتی هوشمند و مستقل است.
بیشترین ارتباط این کاراکتر (ویل رابینسون) -با اینکه در جمع کودکانی هم سن و سال خود و دورافتاده از خانواده است- با همین ربات هوشمند است.
با چشم‌پوشی از محتوا، سریال گمشده در فضا سریالی علمی‌ـتخیلی است که دیدن آن برای مخاطب لذت‌بخش است. گره‌های داستانی و فضاهای متنوع و ناشناخته، مخاطب را همراه می‌سازد.
در عین حال از باب مقایسه، این سریال یکی از بازسازی‌های متداول با سطح متوسط است که داستانش را مخاطب بارها، در فیلم‌ها و سریال‌هایی در این ژانر پیگیر بوده است. اگر فقط به دنبال سرگرم شدن باشیم، آن هم نه با معیارهای سختگیرانه، این سریال با فضایی جذاب، می‌تواند نظر مخاطبش را جلب کند.
در این زمان و عصر حاضر، با پدیده‌ای که نسل آینده ما را به چالش کشیده، یعنی با کودکانی چشم به صفحه‌های نمایش دوخته، مواجهیم.
صفحه‌های نمایش و گجت‌هایی که هر روز پا را فراتر می‌گذارند و با اَشکال جدید آن، در قالب ربات‌های هوشمند -که در سال‌های آینده شاهد استفاده عمومی از آن‌ها خواهیم بود- ما و نسل‌های آینده را در این فضای مه‌آلود، همانند شخصیت‌های این سریال در سیاره‌ای ناشناخته، گُم خواهند کرد.