چکیده: بیان حضرت آیت الله جوادی آملی: بشر با حفظ خود (از طریق خوردن) و حفظ نسل خود (از طریق ازدواج) ناخواسته دارد به این نظام آفرینش خدمت می کند. و این لذت در ازدواج و لذت در خوردن مزد کارگری بشر است.
در ادامه بحث جواب به سوال چرایی ارتباط با نامحرم، دو جواب را نقد کردیم [1] حال به بیان و نقد جواب سوم که می گویند: وقتی خداوند این نیاز و غریزه را در انسان قرار داد و امکان ازدواج هم فراهم نیست، این نیاز باید به هر طریق برآورده شود و یکی از از این روش ها ارتباط با نامحرم است، می پردازیم و در چند نکته عیوبش را بیان می کنیم.
1- غفلت از حکمت نعمت های خداوند
اگر خداوند نعمتی را برای انسان هایش در نظر می گیرد قطعا به خاطر حکمتی آنرا خلق کرد، که معمولا برداشت مخلوقات از نعمت های خداوند سلیقه ای است. اما چند حکمت در نعمت غریزه جنسی که بسیار ساده و ملموس است:
الف- این نعمت برای این است که انسان به گناه آلوده نشود و به آرامش و محبت وعده داده شده برسد
و لذا خداوند فرمود: «وَ مِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَ جَعَلَ بَيْنَكُم مَّوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ [روم/21] و از نشانه هاى او اينكه از [نوع] خودتان همسرانى براى شما آفريد تا بدانها آرام گيريد و ميانتان دوستى و رحمت نهاد آرى در اين [نعمت] براى مردمى كه مى انديشند قطعا نشانه هايى است».
ب- عقل و تفکر شرط رسیدن به کارکرد نعمت ها است
خداوند در آیه فوق ازدواج و خلقت جنس مخالف را برای رسیدن به اغراضی ذکر می کند، اما شرط پی بردن به این مفاهیم تفکر و عقل اندیشیدن است. حال سوال این است چند درصد از کسانی که مبتلا به این روابط هستند، می توانند بگویند که تصمیمشان عاقلانه بوده است؟ یا به تعبیری سیر عقل و احساس و غریزه را رعایت می کنند در انتخاب این نعمت خداوند و چقدر کم هستند کسانی که بتواند در جدال بین عاطفه و عقل سربلند بیرون بیایند. به همین خاطر امام علی (علیه السلام) فرمودند:
«چشم حبيب از ديدن معايب محبوب كور است، و گوشش از شنيدن زشتيهاى او كر».[2]
ج- بقاء نسل
از مهمترین کارکردهای ازدواج تولید و بقاء نسل است و به بیان حضرت آیت الله جوادی آملی:
بشر با حفظ خود (از طریق خوردن) و حفظ نسل خود (از طریق ازدواج) ناخواسته دارد به این نظام آفرینش خدمت می کند. و این لذت در ازدواج و لذت در خوردن مزد کارگری بشر است. چرا که بشر با حفظ خود و نسل خود کاری را در این عالم هستی انجام می دهد.
2- هدف وسیله را توجیح نمی کند
در نقد این نظریه دو دیدگاه وجود دارد:
یک: یکی از طرفداران اصلی این نظریّه، نیکولو برناردو ماکیاولی است. ماکیاولی -بر عکس اندیشه‌های مسیحیت و یونانی- بر این باور است که اگر هدف، مقدّس و قابل دفاع باشد، می‌توان کاربرد ابزارهای شرور و غیر اخلاقی را توجیه کرد؛ چرا که هدف وسیله را توجیه می‌کند.[4]
دو: هدف، وسیله را توجیه نمی‌کند؛ یعنی وسیله‌ی رسیدن به هدف مقدّس، نباید گناه و غیر انسانی باشد. راه حق باید حق باشد، و برای تأمین اهداف عالی و مقدّس باید از ابزار و وسیلههای اخلاقی، انسانی و مشروع استفاده کرد. از راه باطل به سوی حق رفتن درست نیست.[5] یکی از طرفداران این نظریّه شهید مطهری (ره) است، و در جای جای بیانات و نوشته‌های خود آن را مطرح کرده و نظریّه اول را رد می‌کند.[6]
به همین خاطر است که خداوند در روش تبلیغ به اشرف مخلوقات و خاتم النبیین (صلی الله و علیه و آله) این گونه دستور می‌دهد: «اُدْعُ اِلی سَبیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ..[نحل/125] با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما».
پس اینکه ما می شنویم برای لذت بردن از غریزه جنسی و رفع این نیاز، می شود به کاری دست زد و همانگونه که امروز غرب با همین فرمول به ازدواج با حیوانات روی آورده و بسیاری از قوانین عرفی و عقلی را زیر پا گذاشته اند.
مطالعه بیشتر: هدف وسیله را توجیه نمی کند
--------------------------------
پی نوشت:
[1]. مطالب ارتباط با نامحرم را دوست دارم ، ما فقط دوستیم و گناه نمی کنیم
[2]. «عَيْنُ الْمُحِبِّ عَمِيَّةٌ عَنْ مَعَايِبِ الْمَحْبُوبِ وَ أُذُنُهُ صَمَّاءُ عَنْ قُبْحِ مَسَاوِيح» غرر الحكم و درر الكلم، تميمى آمدى، عبد الواحد بن محمد، تاريخ وفات مؤلف: 550 ق، محقق / مصحح: رجائى، سيد مهدى، ناشر: دار الكتاب الإسلامي، مكان چاپ: قم، ص 465.
[3]. لذت گرایش به جنس مخالف
[4]. خراسانی، رضا، اخلاق و سیاست در اندیشه سیاسی اسلام، تهیه: دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام، ص 85 و 86، مؤسسه بوستان کتاب، قم، چاپ دوم، 1387ش.
[5]. طباطبایى، سید محمد حسین، المیزان فى تفسیر القرآن، ج 4، ص 155 – 160، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ پنجم، 1417ق؛ جعفری، محمد تقی، ترجمه و تفسیر نهج البلاغه، ج 4، ص 157 و ج 5، ص 210 – 213 و ج 23، ص 148 – 151، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، تهران، چاپ هفتم، 1376ش.
[6]. مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ج 16، ص 101، 129؛ ج 17، ص 92 و 93، 605؛ ج 24، ص 415 – 418، انتشارات صدرا، قم، چاپ چهارم، 1383ش.