آمدن آدم به زمین

سنت خداوند بر اين است، هنگامي كه مخلوقات خود را مي آفريند مايحتاج و امور ضروري و مورد نياز آنها را يا خود براي آنها مهيا مي كند و يا مقدمات تهيه مايحتاج موجودات را براي آنها آماده مي كند. حضرت آدم عليه السلام هم از اين روند خارج نمي باشند.

انبیا از جمله حضرت آدم (ع) از هر گونه گناه و اشتباهی معصوم اند و آنچه از حضرت آدم (ع) سر زده است مخالفت با یک امر ارشادی بوده که به آن معصیت گفته نمی شود. اصولاً آمدن انسان و حضرت حضرت آدم (ع) در زمین تقدیر الاهی و امری از پیش تعیین شده بود.

از منظر مکاتب و ادیان الهی اولین دین،‌ دین حضرت آدم (ع) است که به دین توحیدی معتقد بود و تمام پیامبران الهی انسان‌ها را به همین دین دعوت کرده‌اند، به اعتقاد ادیان الهی و دین اسلام حضرت آدم (ع) اولین پیامبر بود.

اسلام، گناه بودن فعل حضرت آدم و حوا را قبول ندارد، چنان که علامه طباطبائی، در پرتو آیات قرآن کریم، معتقد است حضرت آدم (ع) به دلایلی مرتکب هیچ گناهی نشده است.

در ظاهر لغت مخفی بودن نیز که مورد استفاده قرار گرفته بیشتر با علم سازگار است به گونه ای که معنا این می شود که آنها عالم به این موضوع بوده اند، اما به جهت این که مورد ابتلا و دغدغه آنها نبوده است، بر آنها این قبح مخفی شده بود.

زمینی شدن، جایگاهی است برای آزمایش الاهی نه مجازات؛ چرا که انسان در عین قدرت بر گناه می‌تواند کارهای صالح انجام داده و مانند انبیا از فرشتگان مقرّب نیز برتری یابد. لذا زمینی شدن سکوی آسمانی شدن است.