امام حسین(علیه‌السلام)

هدف بلند امام حسين عليه السلام در مسير حفظ اساس اسلام بود كه مهم ترين وظيفه هر مسلماني است، در این مسير اگر انسان از جان و مال خود دريغ نمايد، به يقين تقصيري بي حد انجام داده، نه آن كه انجام اين وظيفه مخالف قرآن به حساب آيد.

به طور كلی باید گفت عزاداری امام حسین (علیه السلام) با سایر امامان تفاوت دارد و این به دلیل گستره‌ی كمی و كیفی واقعه ‌ی عاشوراست.این تأكید به عزادارى بر حضرت سیدالشهدا(ع) به خاطر فلسفه‏ هاى سازنده و تربیتى متعدد آن است.

شرایط زمان حضرت امام حسن (ع) با شرایط زمان‏ امام حسین (ع) بسیار متفاوت بود. در زمان امام حسن (ع) مردم آمادگى روحى براى مبارزه‏اى سخت با معاویه را نداشتند اما در زمان امام حسین (ع) ظلم و بیدادگرى حاکم، مردم را به ستوه آورده و نارضایتى عمومى بیداد مى‏ کرد.

معرفی این سوره فجر به عنوان سوره امام حسین به خاطر این است که مصداق بارز نفس مطمئنه ‌ای است که در آخرین آیات سوره فجر آمده است و قیام و شهادت آن حضرت درتاریکی طغیان مانند طلوع فجر، منشا حیات و حرکت گردید.

کسانی که فریاد کمک و یاری خواستن سالار شهیدان را در آن روز شنیده، ولی او را یاری نکرده‌اند، گرچه دشمنی نکرده باشند، در قیامت مؤاخذه و عذاب خواهند شد، زیرا: اطاعت و اجابت دعوت امام واجب است.

امام حسین حرکت و قیام خود را برای خدا و رضای او به انجام رسانید و با خداوند پیوند برقرار کرد؛ پس او و قیام و حماسه اش، مقدس و جاودان است. هنگامی که عمل رنگ خدایی یافت، جاودانه ترین رنگ ها را خواهد داشت.

«الا و انّ الدّعی ...» بیان یک واقعیت است، بالاترین و مناسب ترین لحنی است که یک انسان نالایق و یا یک گروه ظام و فاسد را معرفی می کند. موقعیت زمانی و مکانی سخن اقتضا می کند که امام حسین علیه السلام  دشمن غاصب را رسوا سازد.

- یکی از القاب حضرت حمزه(علیه‌السلام) سید الشهداء است؛ لقبی که او را برتر از تمام شهدای غیر معصوم کرده است.