بشارت به پیامبر

بشارت هایی در کتب آسمانی قبل از اسلام بر آمدن پیامبر اسلام بوده با اینکه در طول تاریخ تحریفاتی در کتب آسمانی پیشین انجام یافته، باز نشانه هایی فراوانی در این زمینه در همین کتب که امروز دردست ما است، به چشم می خورد.

قرائن نشان می دهد این نشانه ها و اشاره ها در آغاز ظهور اسلام، بیش تر از امروزدردسترس بوده، به طوری که قرآن مجید کرارا بر آن ها تکیه کرده است و یهود و نصارا را به دقت در آن ها دعوت می کند.

اگر چنین چیزی وجود نداشت، ممکن نبود قرآن با این صراحت روی نشانه های فوق تکیه کند. آمدن گروهی از یهود به سرزمین مدینه به خاطر بشارت هایی بود که در کتب خود درباره ظهور پیامبر اسلام (ص ) خوانده بودند وعشق و آرزوی درک حضور حضرت، آنان را به هجری به اطراف مدینه کشانده بود و گرنه محیط حجاز و مدینه جاذبه چندانی برای زندگی مادی نداشت که به خاطر تجارت یازراعت و دامداری آن جا را وطن خود انتخاب کنند.

آنان خود را اسزاوارتر از دیگران برای پذیرش آیینی که در انتظار به بودند می دانستند، ولی بعد ازظهور اسلام ، به سبب به خطر افتادن منافع نامشروع گروهی از آنان مسأله را تغییر شکل داد و بعضی از آنان به مقابله باپیامبراسلام (ص ) برخاستند.

در قرآن و لغت، واژه «بشارت» در خبر مسرّت بخش (مژده) و اندوه بخش هر دو به کار می رود، که با قرائن یکی از این دو معنا مشخّص می شود. در قرآن کریم استعمال بشارت در خبر اندوه بخش، یک نوع استعاره و یا تحکّم است؛ یعنی غیر از عذاب هیچ بشارت دیگری برای آنان نیست.

با نگاهي به تاريخ صدر اسلام ملاحظه مي كنيم كه در رفتار يهود با پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) و مسلمانان همواره دشمنى شديدى ديده مى‏‌شود، آنها به اصالت نژادى خود هميشه مغرور بوده‏‌‌‌اند، تصور باطلى داشته‌‏اند كه هيچ كس غير از ايشان حقى در رسالت و پيامبرى ندارد.

در انجيل يوحنا بشاراتي در بابهاى 14 و 15 و 16 وارد شده است و حضرت مسيح به نقل انجيل يوحنا از آمدن شخصى پس از خود به نام فارقليط خبر داده است و قراين زيـادى گـواهـى مـى دهـد كـه مقصود از آن پيامبر اسلام مى باشد.

در انجيل يوحنا بشاراتي در بابهاى 14 و 15 و 16 وارد شده است و حضرت مسيح به نقل انجيل يوحنا از آمدن شخصى پس از خود به نام فارقليط خبر داده است و قراين زيـادى گـواهـى مـى دهـد كـه مقصود از آن پيامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) مى باشد.

عیسای مسیح همان گونه که از انبیای گذشته آگاهی داشت و نیز به چیزهایی که در حجابِ جدار و حصار محجوب بود، عالم بود و گزارش می داد و از وقایع تاریخی آینده نیز آگاه بود. چنانکه فرمود: من شما را به آمدن پیامبری که پس از من خواهد آمد و نام مبارکش احمد (ص) است بشارت می دهم. این علم غیب است. ( صف/6)

از اینکه قرآن می فرماید: هنگامی که عیسی بن مریم به بنی اسرائیل فرمود: ای بنی اسرائیل من فرستاده خدا به سوی شما هستم ...وبشارت می دهم که رسولی بعد از من خواهد آمد که اسم او احمد است. اثبات می شود که پیامبران سابق نسبت به پیامبر آخرالزمان به امت خود آگاهی داده اند.

پرکلیتوس کسی است که نام او بر سر زبان ها باشد و همه کس او را ستایش کنند، و معنای «احمد» همین است. حتی معنای تفضیلی که در «احمد» است (یعنی ستوده تر) و در «محمد» نیست، از کلمه «پرکلیتوس» یونانی نیز فهمیده می شود.

در انجيل يوحنا بشارت به كلمه پاراقليط paraclete به معني احمد و محمد در زبان عربي است. اين بشارت به پيامبر اكرم اشاره دارد و شيريني دهان كنايه از فصاحت و بلاغت است و حضرت عيسی، حضرت محمد را به عنوان «مسيا» يا «مسيح منتظر» ياد كرده است.

پیامبر ما شهید زنده ای است که ناظر بر اعمالمان بوده و توانایی برقراری ارتباط معنوی با ما را دارد و شبهه های وهابیان، حتی نتوانسته است، اهل سنت را متقاعد نماید تا از زیارت ایشان و ایجاد چنین ارتباطی دست بردارند.

بقای حقیقت قرآن و مکتب قرآن مقدم بر جسم و پیکر پیامبر خواهد بود و نه بر شخصیت و اصل وجود آن حضرت. نیز اگر جسم و پیکر پیامبر به خطر افتد و امر دائر بین انتخاب یکی باشد، جسم قرآن است که باید فدای پیکر انسان کامل؛ یعنی پیامبر (ص) و امامان معصوم شود.

 کسانی که به تمام گفته های حضرت عیسی علی الخصوص بشارت دادن وی به آمدن پیامبری بنام احمد که دارای معجزه قرآن (آن هم قرآنی که مصون از تحریف است)، ایمان داشته باشند لازم است در این زمان مؤمن و مطیع دستورات اسلام باشند.