ظهور

اعتقاد به ظهور، انسان را از مرگ نامحسوس ناامیدی نجات می‌دهد.

گزاره‌های اعتقادی و رفتاری متعددی که در قرآن وجود دارند، امید را در انسان برای یک زندگی سعادتمند ایجاد می‌کنند.

اعتقاد به ظهور منجی ازجمله عوامل امید آفرین برای شیعیان می‌باشد. در همین راستا در آموزه‌های دینی بر انتظار فرج تأکید شده است.

مسئله شناخت، از مهم‌ترین مسائل در افزایش امید به مهدویت، و در نتیجه افزایش سلامت روان در جامعه است.

انتظار موعود و مصلح جهانی، عقیده‌ای متفاوت را برای منتظران رقم می‌زند و موجب می‌شود تا دست روی دست نگذارند و برای آبادی جهانی نو و عاری از ظلم و ستم، امیدوارانه و با جدیت تمام اقدام کنند.

هر چند امید به ظهور منجی، باوری مذهبی است؛ اما این باور ریشه در حقایق و دلایل محکمی دارد که باعث استواری و استمرار حرکت تشیع می‌گردد.

بشر امروز، چه بسا در کشاکش روزگار با دیدن صفحات تاریکی از رخدادها به این نگرانی برسند که سرانجام سرنوشت بشر به کجا خواهد انجامید. حال آنکه توجه ندارند خداوند هیچ زمانی بشر را بدون ولی و سرپرست رها نکرده است.

همه عالم، ملک امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه است. عالم با وجود او حیات دارد و با نور او برکات و نعمت‌های خود را به بشر ارزانی می‌دارد. 

در حکومت مهدوی، از مهم‌ترین شاخصه‌ها، عقلانیت و منطق است که نتیجه بعثت همه انبیا و اولیای الهی است.

اگر جوامع اسلامی فاکتورهای مهم انتظار پویا را در سبک زندگی فردی و اجتماعی خود بارورسازی می‌کردند، بیداری اسلامی به شکل صحیح آن اتفاق می‌افتاد و کشورهای استکباری به خود اجازه زورگویی به آنها را نمی‌دادند.

منتظر واقعی اگرچه هر روز لحظه وصال را انتظار می کشد، اما در زمان انتظار، هر لحظه با محبوب و دلبر خود زندگی می‌کند.

با ظهور حضرت مهدی علیه‌السلام دوران سختی و رنج جهانیان به پایان خواهد آمد و سپیده صبح دولتش سیاهی ستم را کنار خواهد زد.