نگرشی نقد گونه بر تعزیه و تعزیه خوانی

ائمه هدی در برپایی مجالس سوگواری برای خاندان عصمت و طهارت و خصوصاً حضرت امام حسین و حماسه سازان دشت نینوا تأکید زیادی نموده اند. خود حضرت حسین بن علی نیز فرموده است: «قولوا لأولیائنا یهتمّون فی إقامة مصائبنا.‌» [1] در این مورد روایت امام رضا شهرت ویژه‌ای دارد: «من یذکر مصابنا و بکی لما ارتکب منّا کان معنا فی درجتنا یوم القیامة و من ذکر بمصابنا، فبکی و ابکی لم تبک عینه یوم تبکی العیون، و من جلس مجلسا یحیی فیه أمرنا لم یمت قلبه یوم تموت القلوب [2] » کسی که مصیبت‌های ما را بیان کند و به خاطر آنچه بر ما وارد شده است بگرید، روز قیامت با ما و در درجه ما است و فردی که مصائب ما برایش بیان شود و اشک بریزد و بگریاند، در روز قیامت که تمامی چشم‌ها گریان است، چشم او گریان نخواهد بود و کسی که در مجلسی که [احادیث و سخنان ما گفته می‌شود.] و امر ما در آن زنده نگه داشته می‌شود، حضور یابد، روز قیامت که همه دل‌ها مرده خواهد بود، قلب او زنده است.
امامان معصوم (نه تنها پیروان خویش را به برپایی مجلس سوگواری برای امام حسین و یاران فداکارش دعوت می‌کردند، بلکه سیره عملی آن ستارگان آسمان امامت این بود که هر سال با نزدیک شدن عاشورا مجالس ماتم برپا می‌کرده، از شاعران می‌خواستند مرثیه بخوانند و با شنیدن اشعار سوزناک اشک از دیدگانشان جاری می‌شد.