- یکی از نشانه‌های ظهور «خسف بیداء» به معنای فرو رفتن در زمین است؛ بعد از اعلام ظهور توسط حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) سفیانی سپاه خود را به دنبال او می‌فرستد و آنها در سرزمین بیدا که بین مکه و مدینه است در زمین فرو رفته و همه سپاه نابود می‌شود.
چهارمین علامت از علائم حتمی ظهور که در روایات بسیاری به آن اشاره شده «خسف بیدا» است. امام صادق(علیه‌السلام) در این باره فرمودند: «خَمْسٌ قَبْلَ قِيَامِ الْقَائِمِ مِنَ الْعَلَامَاتِ الصَّيْحَةُ وَ السُّفْيَانِيُّ وَ الْخَسْفُ بِالْبَيْدَاءِ وَ خُرُوجُ الْيَمَانِيِّ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّكِيَّة: پیش از قیام قائم، پنج نشانه خواهد بود، صیحه، سفیانی، خسف بیدا، خروج یمانی و قتل نفس زکیه.»[1]
واژه «خسف» به معنای فرو رفتن در زمین و پنهان شدن است.[2] «بیداء» نیز در لغت به معنای دشت هموار، پهناور، خالی از سکنه و بدون آب و علف است و نام سرزمینی بین مکه و مدینه می‌باشد.[3]
منظور از «خسف بیداء» در این روایات این است در سرزمین بیداء گروهی از مردم فرو رفته و بلعیده می‌شوند؛ اما تفصیل این جریان اینچنین است که سفیانی لشگری عظیم را به قصد جنگ با حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) به مکه می‌فرستد، اما در بین مکه و مدینه در محلی به سرزمین «بیداء» معروف است، به گونه‌ای معجزه آسا به امر الهی در زمین فرو می‌روند.
چگونگی خسف بیدا
درباره چگونگی خسف بیدا سخن روشنی در روایات نیامده است و تنها به فرو رفتن سپاهیان سفیانی در این زمین اشاره شده است؛ امام باقر(علیه‌السلام) در این باره می‌فرماید: «... سفیانی[که قبل از ظهور حضرت مهدی ظهور کرده و شیعیان را می‌کشد] سپاهی را به سمت گوفه می‌فرستد که تعداد آنان هفتاد هزار نفر است، آنان اهل کوفه را به قتل رسانده و به صلیب می‌کشند و اسیر می‌کنند؛ سپس پرچم‌هایی از نواحی خراسان ظاهر می‌شود که از اصحاب مهدی هستند، سپس مردی از اهل کوفه به پا خواهد خواست و امیر لشگر سفیانی را بین حیره و کوفه به قتل می‌رساند، سپس سفیانی لشگری را به سمت مدینه روانه می‌کند[که مهدی را دستگیر کنند] در این زمان مهدی با سپاهش به سمت مکه حرکت می‌کند، پس به سپاه سفیانی خبر می‌رسد که مهدی به سمت مکه رفته است، سفیانی نیز سپاه خود را روانه مکه می‌کند، مهدی و یاران با حالت ترس و نگرانی بدان سنت که موسی بن عمران داشت، داخل مکه می‌شود. [سپس سپاه سفیانی به سرزمین بیداء می‌رسد] پس امیر لشگر سفیانی در زمین فرو م می‌رود، منادی از آسمان صدا می‌زند: «ای دشت، آن قوم را نابود کن» پس آن دشت نیز آنان را فرو برده و می‌بلعد و هیچ یک از آنان را زنده نمی‌گذارد مگر سه نفر... .»[4]
زمان این فرو رفتن
از مجموع روایات استفاده می‌شود این بلعیدن، باید بعد از ظهور باشد، یعنی ابتدا جنگ و درگیری بین سفیانی و سردار خراسانی صورت گرفته که قبل از ظهور است و بعد از آن حضرت ظهور کرده و قیام خود را اعلام می‌کند، سپس سفیانی سپاه خود را به دنبال حضرت فرستاده و می‌خواهند که حضرت را دستگیر کند که در سرزمین بیداء از بین رفته و بلعیده می‌شوند.
در نتیجه: یکی از نشانه‌های ظهور که از نشانه‌های حتمی است «خسف بیداء» به معنای فرو رفتن در زمین است؛ جریان این فرو رفتن نیز بدین شکل است که بعد از اعلام ظهور توسط حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) سفیانی سپاه خود را به دنبال او می‌فرستد و آنها در سرزمین بیدا که بین مکه و مدینه است در زمین فرو رفته و همه سپاه نابود می‌شود.
__________________________________________
پی‌نوشت
[1]. الغيبةللطوسي، شیخ طوسی، موسسه معارف اسلامی، قم، 1411ق، ص 436.
[2]. لسان العرب، ابن منظور، دار الفكر- دار صادر، بيروت، 1414 ق، چاپ سوم، ج 9، ص 67.
[3]. همان، ج 3، ص 97.
[4]. «يبعث السفياني جيشا إلى الكوفة و عدتهم سبعون ألفا فيصيبون من أهل الكوفة قتلا و صلبا و سبيا فبينا هم كذلك إذ أقبلت رايات من قبل خراسان و تطوي المنازل طيا حثيثا و معهم نفر من أصحاب القائم ثم يخرج رجل من موالي أهل الكوفة في ضعفاء فيقتله أمير جيش السفياني بين الحيرة و الكوفة و يبعث السفياني بعثا إلى المدينة فينفر المهدي منها إلى مكة فيبلغ أمير جيش السفياني أن المهدي قد خرج إلى مكة فيبعث جيشا على أثره فلا يدركه حتى يدخل مكة خائفا يترقب على سنة موسى بن عمران...».( الغيبةللنعماني، محمد بن ابراهیم نعمانی، مکتبه الصدوق، تهران، 1397ش، ص 279)