اظهار دوستی به جنس مخالف

یکی از ویژگی های انسان، انس گرفتن با همنوع خود است، کما اینکه در معنای لغوی انسان برخی آن را برگرفته از ریشه انس دانسته اند.
از طرف دیگر خدای متعال زن و مرد را در کنار یکدیگر خلق کرد تا باهم انس و الفت بگیرند و به آرامش برسند.
قرآن در آیه 21 سوره مبارکه روم می فرماید:«و از نشانه ‏هاي او اينكه همسراني از جنس خود شما براي شما آفريد، تا در كنار آنها آرامش يابيد، و در ميانتان مودت و رحمت قرار داد.»
بنابراین انس گرفتن از نیازهای آدمی است و جمله از خصوصیت انسان ها این است که به راحتی با یکدیگر انس می گیرند، علی الخصوص با جنس مخالف، آنهم به خاطر میلی و کششی که خداوند در انسان ها نسبت به جنس مخالف قرار داد.
اینکه گاها با افرادی برخورد می کنیم که دوست دختر یا دوست پسر دارند و می گویند ما فقط دوستیم و گناه نمی کنیم، شاهد بر همین مدعاست.
اما نکته اینجاست که آیا به این بهانه می توان با جنس مخالف رابطه دوستی برقرار کرد و صرفا باهم بودن را علت دوستی بدانند؟
در پاسخ به این سوال به چند استفتاء زیر از آیت الله سیستانی توجه بفرمایید:
سوال: دوستی با دختر (در صورتیکه انسان از تنهایی دیگر تحمل نداشته باشد و امکان ازدواج برایش فراهم نباشد) بدون هیچ قصد و اطمینان از خود چه حکمی دارد ؟
پاسخ: جایز نیست و باید سعی در فراهم ساختن وسایل ازدواج داشته باشد.[1]
سوال: آیا دوست شدن دختر و پسر نامحرم بدون لمس گناه است ؟
پاسخ: ارتباط دو نامحرم بدون عقد ازدواج منجر به ارتکاب گناه می شود و جائز نیست.[2]
سوال: آیا دوستی سالم یعنی حرف زدن و درد دل کردن با دختر اشکال دارد؟
پاسخ: جایز نیست.[3]

- - - - - - -
پی نوشت
[1] سایت آیت الله سیستانی
[2] سایت آیت الله سیستانی 
[3] همان