شیعه معتقد است بین امامت و خلافت فرق هست؛ خلافت یعنی مقبولیت، امامت یعنی مشروعیت، ما معتقدیم حضرت علی(ع) در روز غدیر هم امام شد و هم خلیفه، لذا بر مردم واجب بود همانطور که نبوت رو پذیرفتن، خلافت و امامت ایشان رو هم می پذیرفتن، اما بیشتر اونا منافق بودن و دو رو، لذا رها کردن و خلافت ظاهری رو به کس دیگری دادن، یعنی مقبولیت از بین رفت، به همین خاطر حضرت نیز کناره گیری کرد و دست به شمشیر نبرد، اما امامتشون همچنان پا بر جا بود؛ لذا در روایت داریم امام مانند کعبه است، یعنی مردم باید خود بیایند و قبول کنن و دورش بگردن، به همین خاطر اگر مردم خواستن، امام خلافت ظاهری و تدبیر امور دنیایی اونا رو هم بر عهده میگیره و اگر نخواستن، میره کنار و مشکلات مردم رو به حال خودش رها میکنه، چون نخواستن.
پس غدیر هم امامت بود و هم خلافت، اما خلافت رو گرفتن و به دیگری دادن، امام امامت یعنی اون حالت واجب الاطاعه بودن حضرت همچنان هست. لذا الان بحثی که با اهل سنت که داریم سر این مساله است که در حال حاضر دین رو بای از کی گرفت؟ یعنی بحث امامت مطرحه نه خلافت، خلافت که گذشته و رفته.
بنابراین شیعه معتقده هرگز بیعت و اجماع مردم، مشروعیت به دنبال ندارد، مشروعیت یعنی امضا یا نصب الهی که دلیل خاص لازم داره، هرگز دلیلی بر مشروعیت اجماع و رای مردم وجود نداره.
با سلام مجدد خدمت شما.
شیعه معتقد است بین امامت و خلافت فرق هست؛ خلافت یعنی مقبولیت، امامت یعنی مشروعیت، ما معتقدیم حضرت علی(ع) در روز غدیر هم امام شد و هم خلیفه، لذا بر مردم واجب بود همانطور که نبوت رو پذیرفتن، خلافت و امامت ایشان رو هم می پذیرفتن، اما بیشتر اونا منافق بودن و دو رو، لذا رها کردن و خلافت ظاهری رو به کس دیگری دادن، یعنی مقبولیت از بین رفت، به همین خاطر حضرت نیز کناره گیری کرد و دست به شمشیر نبرد، اما امامتشون همچنان پا بر جا بود؛ لذا در روایت داریم امام مانند کعبه است، یعنی مردم باید خود بیایند و قبول کنن و دورش بگردن، به همین خاطر اگر مردم خواستن، امام خلافت ظاهری و تدبیر امور دنیایی اونا رو هم بر عهده میگیره و اگر نخواستن، میره کنار و مشکلات مردم رو به حال خودش رها میکنه، چون نخواستن.
پس غدیر هم امامت بود و هم خلافت، اما خلافت رو گرفتن و به دیگری دادن، امام امامت یعنی اون حالت واجب الاطاعه بودن حضرت همچنان هست. لذا الان بحثی که با اهل سنت که داریم سر این مساله است که در حال حاضر دین رو بای از کی گرفت؟ یعنی بحث امامت مطرحه نه خلافت، خلافت که گذشته و رفته.
بنابراین شیعه معتقده هرگز بیعت و اجماع مردم، مشروعیت به دنبال ندارد، مشروعیت یعنی امضا یا نصب الهی که دلیل خاص لازم داره، هرگز دلیلی بر مشروعیت اجماع و رای مردم وجود نداره.