برای یک فیزیکدان درک این که چگونه جهان هستی از هیچ به وجود آمد آسان است. ابتدا باید مفهوم هیچ و تفاوت آن با عدم و نیستی مشخص شود. جهان ما از ماده و انرژی ساخته شده است. اگر تمام ماده و انرژی را در هر شکل آن از هستی حذف کنیم، چیزی می‌ماند به نام میدان خلأ کوانتومی که همان هیچ از نظر علم فیزیک است و ساده ترین چیز ممکن است. از نظر علم فیزیک ثابت شده که نیستی و عدم تناقض درونی دارد و ممکن نیست. مجموع انرژی درخلأ کوانتومی دقیقا برابر با صفر است اما طبق اصل عدم قطعیت که یک اصل بنیادی و اثبات شده است، در هر نقطه از این خلأ کوانتومی، نوسانات انرژی حول مقدار صفر وجود دارد. این نوسانات می‌توانند بسیار ناچیز و یا بزرگ باشند. خلا را میتوان به سطح آب یک برکه در هنگام بارش باران تشبیه کرد. در هر نوسان انرژی، ذراتی از هیچ به درون هستی می‌جهند و در مدتی کوتاه نیز ناپدید و به هیچ باز می‌گردند. ذره مقداری انرژی مثبت دارد و همزمان با تشکیل ذره، مقداری فضا نیز در حول آن شکل می‌گیرد که انرژی آن منفی است. یعنی انرژی مثبت و منفی دائماُ در هر نقطه از خلأ تشکیل می‌شود و دوباره به صفر باز می‌گردد. عمر این ذرات میتواند گاه کمی طولانی شود که به ویژگی‌های ذره ایجاد شده مربوط است. در زمانی حدود ۱۳٫۷ میلیارد سال پیش یکی از ذرات ایجاد شده و فضای پیرامون آن به شدت منبسط شده و بینهایت ذره در این فضای گسترش یافته تشکیل می‌شوند. فیزیکدانان معتقدند اگر جهانی بخواهد مشابه جهان ما شکل بگیرد، باید انبساط فضا (انرژی منفی) و تولید ذرات (انرژی مثبت) با هم اتفاق بیفتند. در این صورت اصل پایستگی انرژی نیز نقض نمی‌شود. هم اکنون پس از میلیاردها سال از انفجار بزرگ (مهبانگ یا بیگ بنگ) مجموع انرژی در جهان صفر است.
البته این بک روایت زمانمند از پیدایش هستی است. برخی از فیزیکدانان زمان را یک ویژگی بنیادی طبیعت نمی‌دانند، بلکه گذشت زمان را توهمی می‌دانند که مربوط به شیوه کارکرد مغز ما است. از نظر این دسته از فیزیکدانان جهان ما صرفا وجود دارد و تمامی حالت‌های ممکن آن فارغ از زمان در یک ساختار بینهایت کوانتومی موجود می‌باشد.
برای یک فیزیکدان درک این که چگونه جهان هستی از هیچ به وجود آمد آسان است. ابتدا باید مفهوم هیچ و تفاوت آن با عدم و نیستی مشخص شود. جهان ما از ماده و انرژی ساخته شده است. اگر تمام ماده و انرژی را در هر شکل آن از هستی حذف کنیم، چیزی می‌ماند به نام میدان خلأ کوانتومی که همان هیچ از نظر علم فیزیک است و ساده ترین چیز ممکن است. از نظر علم فیزیک ثابت شده که نیستی و عدم تناقض درونی دارد و ممکن نیست. مجموع انرژی درخلأ کوانتومی دقیقا برابر با صفر است اما طبق اصل عدم قطعیت که یک اصل بنیادی و اثبات شده است، در هر نقطه از این خلأ کوانتومی، نوسانات انرژی حول مقدار صفر وجود دارد. این نوسانات می‌توانند بسیار ناچیز و یا بزرگ باشند. خلا را میتوان به سطح آب یک برکه در هنگام بارش باران تشبیه کرد. در هر نوسان انرژی، ذراتی از هیچ به درون هستی می‌جهند و در مدتی کوتاه نیز ناپدید و به هیچ باز می‌گردند. ذره مقداری انرژی مثبت دارد و همزمان با تشکیل ذره، مقداری فضا نیز در حول آن شکل می‌گیرد که انرژی آن منفی است. یعنی انرژی مثبت و منفی دائماُ در هر نقطه از خلأ تشکیل می‌شود و دوباره به صفر باز می‌گردد. عمر این ذرات میتواند گاه کمی طولانی شود که به ویژگی‌های ذره ایجاد شده مربوط است. در زمانی حدود ۱۳٫۷ میلیارد سال پیش یکی از ذرات ایجاد شده و فضای پیرامون آن به شدت منبسط شده و بینهایت ذره در این فضای گسترش یافته تشکیل می‌شوند. فیزیکدانان معتقدند اگر جهانی بخواهد مشابه جهان ما شکل بگیرد، باید انبساط فضا (انرژی منفی) و تولید ذرات (انرژی مثبت) با هم اتفاق بیفتند. در این صورت اصل پایستگی انرژی نیز نقض نمی‌شود. هم اکنون پس از میلیاردها سال از انفجار بزرگ (مهبانگ یا بیگ بنگ) مجموع انرژی در جهان صفر است.
البته این بک روایت زمانمند از پیدایش هستی است. برخی از فیزیکدانان زمان را یک ویژگی بنیادی طبیعت نمی‌دانند، بلکه گذشت زمان را توهمی می‌دانند که مربوط به شیوه کارکرد مغز ما است. از نظر این دسته از فیزیکدانان جهان ما صرفا وجود دارد و تمامی حالت‌های ممکن آن فارغ از زمان در یک ساختار بینهایت کوانتومی موجود می‌باشد.