اینکه چیزی برای ما سود و ضرری نداشته باشه و انجام بدیم، خیلی عادیه و در زندگی ما هم جریان داره، چون فضل و بخشش هست و نوعی کمال محسوب میشه، لذا انسان از انجامش لذت میبره، مثلا معلمی که در شهری دور افتاده بدون حقوق و مزایا روزی چند ساعت وقت میذاره و به بچه ها تعلیم میده، یا دکتری که بدون گرفتن حق الزحمه، بیمار خودش رو تنها به خاطر ترحم به او مداوا میکنه، این تعلیم و مداوا هیچ سودی به حال خود او نداره، به خاطر فیض و بخشش و حس کمال طلبی انجام میده.
در مورد خداوند متعال هم همینه، خدا به خاطر اینکه ببخشه و رحم و کنه و مغفرت خودش رو به اجرا در بیاره، انسانی رو خلق کرده که به او ترحم کنه و اون رو کمک کنه، رشدش بده، تعالی ببخشه، و همه این کارا هیچ سودی برای خودش نداره.
این موارد اصلا مثل یه فیلم سینمایی یا تئاتر نیست، وجودی و حقیقیه، خدا انسان رو خلق کرده که با اختیار خودش مسیر هدایت و رشد و تعالی رو طی کنه و خدا هم در این مسیر بهش کمک کنه، این هدف، هدف متعالی است، خدا میخواد انسان در سایه اختیار خودش رشد کنه و از ملائکه بالاتر بره.
پیامبران و جانشینان اونا و امامان رو هم برای کمک به این انسان آفرید که راه درست رو به انسان نشون بدن و خودون هم به شریعت الهی عمل کنن و الگوی زندگی ما باشن، به همین خاطره که در کتب کلامی گفته شده هدف دو جوره گاهی هدف به خود فاعل بر میگرده و گاهی به فعل؛ اگر به فاعل برگرده یعنی سود و ضرری برای فاعل داشته باشه، حتما اون فاعل ناقص بوده و میخواد با این حرکت نقصش رو جبران کنه، اما اگر هدف به فعل برگرده، یعنی فاعل کامله و نیازی به فعل نداره، اما حرکتی انجام داده تا فعلش که محلوقاتش هم هستن به جایی برسن؛ خدا هم از نوع دومه، خدا خودش کامله و هیچ نقص و نیازی به کسی یا چیزی نداره، لذا از خلقت انسان و آسمان و زمین و ملائکه و ... هیچ هدفی برای خودش نداره، اما سودش به خود انسان و دیگر مخلوقات میرسه، لذا هدفش اینه که به مخلوقاتش رحم کنه و فیض برسونه.
با سلام خدمت شما.
اینکه چیزی برای ما سود و ضرری نداشته باشه و انجام بدیم، خیلی عادیه و در زندگی ما هم جریان داره، چون فضل و بخشش هست و نوعی کمال محسوب میشه، لذا انسان از انجامش لذت میبره، مثلا معلمی که در شهری دور افتاده بدون حقوق و مزایا روزی چند ساعت وقت میذاره و به بچه ها تعلیم میده، یا دکتری که بدون گرفتن حق الزحمه، بیمار خودش رو تنها به خاطر ترحم به او مداوا میکنه، این تعلیم و مداوا هیچ سودی به حال خود او نداره، به خاطر فیض و بخشش و حس کمال طلبی انجام میده.
در مورد خداوند متعال هم همینه، خدا به خاطر اینکه ببخشه و رحم و کنه و مغفرت خودش رو به اجرا در بیاره، انسانی رو خلق کرده که به او ترحم کنه و اون رو کمک کنه، رشدش بده، تعالی ببخشه، و همه این کارا هیچ سودی برای خودش نداره.
این موارد اصلا مثل یه فیلم سینمایی یا تئاتر نیست، وجودی و حقیقیه، خدا انسان رو خلق کرده که با اختیار خودش مسیر هدایت و رشد و تعالی رو طی کنه و خدا هم در این مسیر بهش کمک کنه، این هدف، هدف متعالی است، خدا میخواد انسان در سایه اختیار خودش رشد کنه و از ملائکه بالاتر بره.
پیامبران و جانشینان اونا و امامان رو هم برای کمک به این انسان آفرید که راه درست رو به انسان نشون بدن و خودون هم به شریعت الهی عمل کنن و الگوی زندگی ما باشن، به همین خاطره که در کتب کلامی گفته شده هدف دو جوره گاهی هدف به خود فاعل بر میگرده و گاهی به فعل؛ اگر به فاعل برگرده یعنی سود و ضرری برای فاعل داشته باشه، حتما اون فاعل ناقص بوده و میخواد با این حرکت نقصش رو جبران کنه، اما اگر هدف به فعل برگرده، یعنی فاعل کامله و نیازی به فعل نداره، اما حرکتی انجام داده تا فعلش که محلوقاتش هم هستن به جایی برسن؛ خدا هم از نوع دومه، خدا خودش کامله و هیچ نقص و نیازی به کسی یا چیزی نداره، لذا از خلقت انسان و آسمان و زمین و ملائکه و ... هیچ هدفی برای خودش نداره، اما سودش به خود انسان و دیگر مخلوقات میرسه، لذا هدفش اینه که به مخلوقاتش رحم کنه و فیض برسونه.