انکار وفات پیامبر توسط عمر

یکی از ابعاد مظلومیت پیامبر که تا به امروز ادامه دارد، مقام «شهادت» است که اسناد موجود در منابع مورد قبول شیعه و سنی جای هیچ شک و تردیدی در حقانیت آن باقی نمی‌گذارد.

-با این توجیهات سست مختلفی که برای لاپوشانی نیت شؤم عمر در انکار وفات آوردند نمی‌شود نیت او را پنهان کرد. انگیزه عمر از آن انکار، توطئه‌چینی برای غصب خلافت است که می‌خواهد در اولین قدمش با انکار وفات پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) اذهان مردم را به تشویش و تردید در وفات پیامبر مشغول کند تا به انتخاب خلیفه و بیعت با امیرالمومنین(علیه‌السلام) اقدام نکنند چراکه با احتمال زنده بودن پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) تلاش برای انتخاب جانشین، منتفی می‌شود.

-با این توجیهات سست مختلفی که برای لاپوشانی نیت شؤم عمر در انکار وفات آوردند نمی‌شود نیت او را پنهان کرد. انگیزه عمر از آن انکار، توطئه‌چینی برای غصب خلافت است که می‌خواهد در اولین قدمش با انکار وفات پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) اذهان مردم را به تشویش و تردید در وفات پیامبر مشغول کند تا به انتخاب خلیفه و بیعت با امیرالمومنین(علیه‌السلام) اقدام نکنند چراکه با احتمال زنده بودن پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) تلاش برای انتخاب جانشین، منتفی می‌شود.

-هرگز انکار وفات پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) توسط عمر، یک انکار واقعی و ناشی از جهل و عدم آگاهی نبود؛ بلکه نقشه‌ای بود در راستای عملی کردن سناریوی غصب خلافت و کنار زدن امیرالمومنین(علیه‌السلام) و رقیبان انصاری.

-شواهد متعددی وجود دارد بر این‌که انکار وفات پیامبر توسط عمر بن خطاب، یک انکار واقعی نبود، بلکه او طبق نقشه تظاهر می‌کرد که انکارش ناشی از جهل و ناآگاهی است و وقتی ابوبکر آمد او دست از انکار کشید و از مردم خواست با ابوبکر بیعت کنند، آیا این رفتار گویای نقشه او برای خلافت ابوبکر نبود؟!

طبق نقل تاریخ اهل سنت، عمر بن خطاب ابتدا رحلت پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را منکر شد و فریاد زد، هر کس بگوید او مرده است، گردنش را میزنم. اما بعد از آمدن ابوبکر خودش اعتراف کرد که پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) مرده است و باید با ابوبکر بیعت کنند. آیا این رویه، غیر طبیعی نیست؟ آیا او برای این انکار هدف خاصی را دنبال نمی‌کرد؟!