اگر منظورتون وحدت وجوده، یعنی در عالم خارج همه چیز خداست و همه اشیا خدا هستن و خدا همه اشیا، این حرف رو برخی از عرفا زدن و معلومه که باطله؛ اونا میگن در خارج یه وجود بیشتر نداریم و اون خداست و تمام اشیا و تمام چیزهایی که در اطراف خودمون می‌بینیم و حتی خود انسان، همگی جزئی از همون وجود هستیم و وجود منحصر در خداست. این حرف خیلی مزخرفه و باطله، اصلا خدا رو مادی دیدن و شان اون رو خیلی پایین آوردن.
اما اگر منظور این باشه که تمام موجودات هر کمالی که دارن از خداست و خدا بر همه چیز و همه کس احاطه داره، و همه اشیا به ذاتش قائم هستن و او قیوم مطلقه، این حرف درستیه. خدا همه چیزه، یعنی هر کس در عالم خلقت، هر کمالی داره از آن خداست و خدا بالاتر از اون رو داره، یعنی خدا خالق و هستی بخش تمام اشیا و موجودات و مخلوقاته.
اینکه همه چیز هم خداست، اگر به این معنا باشه که همه اشیا به اندازه خودشون و کمالاتشون خدا رو نشون میدن، اینم حرف خوبیه، یعنی او بزرگ تر و بالاتر از همه چیزه، اما همه اشیا به انداره خودشون و وجودشون، خدا رو نشون میدن و دلیلی بر وجود خدا هستن، این حرف درسته، مثلا شما یه آینه کوچیک رو روبروی یه کوه بزرگ بگیر، این آیه تنها قسمتی از وجود کوه رو نشون میده نه همه کوه رو، تمام اشیا و موجودات عالم نیز به اندازه خودشون خدا رو نشون میدن و دقیقا مثل همون آینه خدا رو منعکس میکنن، نه اینکه واقعا خدا باشن، پس این جمله که همه چیز خداست، اگر به معنای آیه و نشانه و دلالت باشه حرف درست و خوبی است، اما اگر به معنای جزئیت و وجودی باشه که هر شی‌ای در خارج، قسمتی از خداست، نه این غلطه و شرکه و انسان از دایره توحید خازج می‌کنه.
با سلام خدمت شما.
اگر منظورتون وحدت وجوده، یعنی در عالم خارج همه چیز خداست و همه اشیا خدا هستن و خدا همه اشیا، این حرف رو برخی از عرفا زدن و معلومه که باطله؛ اونا میگن در خارج یه وجود بیشتر نداریم و اون خداست و تمام اشیا و تمام چیزهایی که در اطراف خودمون می‌بینیم و حتی خود انسان، همگی جزئی از همون وجود هستیم و وجود منحصر در خداست. این حرف خیلی مزخرفه و باطله، اصلا خدا رو مادی دیدن و شان اون رو خیلی پایین آوردن.
اما اگر منظور این باشه که تمام موجودات هر کمالی که دارن از خداست و خدا بر همه چیز و همه کس احاطه داره، و همه اشیا به ذاتش قائم هستن و او قیوم مطلقه، این حرف درستیه. خدا همه چیزه، یعنی هر کس در عالم خلقت، هر کمالی داره از آن خداست و خدا بالاتر از اون رو داره، یعنی خدا خالق و هستی بخش تمام اشیا و موجودات و مخلوقاته.
اینکه همه چیز هم خداست، اگر به این معنا باشه که همه اشیا به اندازه خودشون و کمالاتشون خدا رو نشون میدن، اینم حرف خوبیه، یعنی او بزرگ تر و بالاتر از همه چیزه، اما همه اشیا به انداره خودشون و وجودشون، خدا رو نشون میدن و دلیلی بر وجود خدا هستن، این حرف درسته، مثلا شما یه آینه کوچیک رو روبروی یه کوه بزرگ بگیر، این آیه تنها قسمتی از وجود کوه رو نشون میده نه همه کوه رو، تمام اشیا و موجودات عالم نیز به اندازه خودشون خدا رو نشون میدن و دقیقا مثل همون آینه خدا رو منعکس میکنن، نه اینکه واقعا خدا باشن، پس این جمله که همه چیز خداست، اگر به معنای آیه و نشانه و دلالت باشه حرف درست و خوبی است، اما اگر به معنای جزئیت و وجودی باشه که هر شی‌ای در خارج، قسمتی از خداست، نه این غلطه و شرکه و انسان از دایره توحید خازج می‌کنه.