دعای یازدهم

 (11) وَ كانَ مِن دُعائِهِ عليه‏السّلام بِخَواتِم الْخَيْرِ:
« در طلب عاقبت به خيرى»
يا مَنْ ذِكْرُهُ شَرَفٌ لِلذّاكِرينَ، وَ يا مَنْ شُكْرُهُ فَوْزٌ لِلشّاكِرينَ،
اى كه يادت يادكنندگان را شرف است، و شكرت شكرگزاران را كامروايى است،
وَ يا مَنْ طاعَتُهُ نَجاةٌ لِلْمُطيعينَ، صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَالِهِ،
و اى كه فرمانبرداريت براى فرمانبرداران نجات و رهائى است، بر محمد و آلش درود فرست،
وَاشْغَلْ قُلوُبَنا بِذِكْرِكَ عَنْ كُلِّ ذِكْرٍ، وَاَلْسِنَتَنا بِشُكْرِكَ عَنْ
و دلهاى ما را به ياد خودت از هر ياد، و زبان ما را به شكر خودت از
كُلِّ شُكْرٍ، وَ جَوارِحَنا بِطاعَتِكَ عَنْ كُلِّ طاعَةٍ، فَاِنْ
هر شكر و اعضايمان را به طاعت خودت از هر طاعت مشغول دار، و اگر براى
قَدَّرْتَ لَنا فَراغاً مِنْ شُغْلٍ فَاجْعَلْهُ فَراغَ سَلامَةٍ لاتُدْرِكُنا فيهِ
ما فراغتى از كار مقدّر كرده‏اى پس آن را فراغت همراه با سلامتى قرار ده تا در دنبال آن هيچ وبالى
تَبِعَةٌ، وَ لاتَلْحَقُنا فيهِ سَئْمَةٌ، حَتّى‏ يَنْصَرِفَ عَنَّا كُتَّابُ
به ما نرسد، و در آن فراغت ملالتى به دامن حيات ما ننشيند، تا نويسندگان اعمال
السَّيِّئاتِ بِصَحيفَةٍ خالِيَةٍ مِنْ ذِكْرِ سَيِّئاتِنا، وَ يَتَوَلّى‏ كُتَّابُ
زشت از نزد ما با دفترى خالى از كردار بد برگردند، و نويسندگان خوبيها به سبب آنچه از
الْحَسَناتِ عَنّا مَسْرُورينَ بِما كَتَبُوا مِنْ حَسَناتِنا، وَاِذَا انْقَضَتْ
حسنات ما نوشته ‏اند شادان و مسرور بازآيند، و چون روزگار حياتمان
اَيّامُ حَياتِنا، وَ تَصَرَّمَتْ مُدَدُ اَعْمارِنا، وَاسْتَحْضَرَتْنا دَعْوَتُكَ
سپرى شود، و رشته زندگيمان بگسلد، و آن دعوت تو (مرگ) كه از خودش و اجابتش گزيرى نيست
الَّتى لابُدَّ مِنْها وَ مِنْ اِجابَتِها، فَصَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَالِهِ،
ما را فراخواند، پس بر محمد و آلش درود فرست،
وَاجْعَلْ خِتامَ ماتُحْصى عَلَيْنا كَتَبَةُ اَعْمالِنا تَوْبَةً مَقْبُولَةً
و پايان آنچه را كه نويسندگان پرونده بر ما مى ‏نويسند توبه‏ اى مقبول قرار ده كه
لاتُوقِفُنا بَعْدَها عَلى‏ ذَنْبٍ اجْتَرَحْناهُ، وَ لامَعْصِيَةٍ اقْتَرَفْناها،
بعد از آن ما را بر معصيتى كه كرده‏ايم و نافرمانيى كه مرتكب شده ‏ايم توبيخ و سرزنش نكنى،
وَلاتَكْشِفْ عَنّا سِتْراً سَتَرْتَهُ عَلى‏ رُؤُوسِ‏الْاَشْهادِ، يَوْمَ تَبْلُ
و پرده‏اى كه بر ما پوشانده‏اى در برابر ديده حاضران از روى كار ما برمدار، در روزى كه
اَخْبارَ عِبادِكَ، اِنَّكَ رَحيمٌ‏
اخبار بندگانت را آشكار مى‏ سازى، زيرا كه تو نسبت به هر كه تو را بخواند مهربانى،
بِمَنْ دَعاكَ، وَ مُسْتَجيبٌ لِمَنْ ناداكَ.
و تقاضاى هر كه تو را صدا بزند اجابت كننده ‏اى.