(18) وَكانَ مِنْ دُعائِهِ عليه السلام اِذا دُفِعَ عَنهُ ما يَحْذَرُ وْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ
« وقتى كه خطرى از او مى گذشت»
اَللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلى حُسْنِ قَضآئِكِ، وَ بِما صَرَفْتَ عَنّى
بارخدايا، تو را سپاس بر خوبى سرنوشتى كه مقدّر فرموده اى، و بر بلايى كه از من
مِنْ بَلآئِكَ، فَلاتَجْعَلْ حَظّى مِنْ رَحْمَتِكَ ما عَجَّلْتَ لى
گرداندى، پس نصيبم را از رحمتت در اين عافيت دنيايى كه به من ارزانى داشتى
مِنْ عافِيَتِكَ، فَاَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِما اَحْبَبْتُ، وَ سَعِدَ غَيْرى بِما
منحصر مكن، كه به سبب آنچه دوست دارم بدبخت شوم، و ديگرى به خاطر آنچه ناپسند من است
كَرِهْتُ. وَ اِنْ يَكُنْ ما ظَلِلْتُ فيهِ، اَوْ بِتُّ فيهِ مِنْ هذِهِ الْعافِيَةِ
خوشبخت گردد، و اگر آن عافيت كه روز را در آن به شب رسانده، يا شب را در آن به روز آورده ام
بَيْنَ يَدَىْ بَلآءٍ لايَنْقَطِعُ، وَ وِزْرٍ لايَرْتَفِعُ، فَقَدِّمْ لى ما
مقدمه بلايى هميشگى، و وبالى دائم باشد پس آنچه را برايم به تأخير انداخته اى
اَخَّرْتَ، وَ اَخِّرْ عَنّى ما قَدَّمْتَ، فَغَيْرُ كَثيرٍ ما عاقِبَتُهُ الْفَنآءُ،
پيش انداز، و آنچه را كه پيش انداخته اى به تأخير افكن، زيرا چيزى كه پايانش نيستى است بسيار نيست،
وَ غَيْرُ قَليلٍ ما عاقِبَتُهُ الْبَقآءُ، وَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَالِهِ.
و آنچه عاقبتش هميشگى و جاودانى است اندك نباشد، و بر محمد و آلش درود فرست.