(39) و كان مِن دعائِه عليه السلام فى طَلَبِ العَفْوِ وَ الرَّحْمةِ
«دعادر طلب عفو و رحمت»
اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَالِهِ، وَاكْسِرْ شَهْوَتى عَنْ كُلِّ مَحْرَمٍ،
بار الها بر محمد و آلش درود فرست، و شهوتم را از هر حرامى درهم شكن،
وَ ازْوِ حِرْصى عَنْ كُلِّ مَاْثَمٍ، وَ امْنَعْنى عَنْ اَذى كُلِّ مُؤْمِنٍ
و ميل شديد مرا از هر معصيتى بگردان، و مرا از آزار كردن هر مؤمن
وَ مُؤْمِنَةٍ وَ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ. اَللَّهُمَّ وَ اَيُّما عَبْدٍ نالَ مِنّى ما
و مؤمنه و مسلم و مسلمه اى بازدار. الهى، هر بنده اى كه درباره من مرتكب كارى شده كه
حَظَرْتَ عَلَيْهِ، وَ انْتَهَكَ مِنّى ما حَجَزْتَ عَلَيْهِ، فَمَضى
بر او حرام كرده اى، يا آبروى مرا كه به حفظ آن فرمانش دادى ريخته باشد، پس زير بار
بِظُلامَتى مَيِّتاً، اَوْحَصَلَتْ لى قِبَلَهُ حَيّاً، فَاغْفِرْ لَهُ مااَلَمَّ بِهِ مِنّى،
ستم بر من مرده، يا در حال حيات بر عهده اش مانده، پس او را در ستمى كه بر من روا داشته مورد مغفرت قرار ده،
وَ اعْفُ لَهُ عَمّا اَدْبَرَ بِهِ عَنّى، وَ لا تَقِفْهُ عَلى مَا ارْتَكَبَ فِىَّ،
و در حقّى كه از من ربوده او را عفو كن، و درباره آنچه با من كرده وى را سرزنش منما،
وَ لاتَكْشِفْهُ عَمَّا اكْتَسَبَ بى، وَ اجْعَلْ ما سَمَحْتُ بِهِ مِنَ
و به خاطر اينكه مرا آزرده رسوايش مكن، و اين گذشت سميحانه
الْعَفْوِ عَنْهُمْ، وَ تَبَرَّعْتُ بِهِ مِنَ الصَّدَقَةِ عَلَيْهِمْ اَزْكى
مرا از آنان، و صدقه رايگان مرا بر آنان از پاكيزه ترين
صَدَقاتِ الْمُتَصَدِّقينَ، وَاَعْلى صِلاتِ الْمُتَقَرِّبينَ، وَ عَوِّضْنى
صدقات صدقه دهندگان و بالاترين صله هاى كسانى كه به پيشگاهت تقرب مى جويند قرار ده، و جزاى مرا در
مِنْ عَفْوى عَنْهُمْ عَفْوَكَ، وَ مِنْ دُعآئى لَهُمْ رَحْمَتَكَ، حَتّى
برابر عفو من از ايشان، عفوت، و در برابر دعايم در حق آنان رحمتت قرار ده، تا
يَسْعَدَ كُلُّ واحِدٍ مِنّا بِفَضْلِكَ، وَ يَنْجُوَ كُلٌّ مِنّا بِمَنِّكَ. اَللَّهُمَّ
هر كدام از ما به سبب فضل تو سعادتمند شده، و هر يك از ما به احسان تو رستگار گرديم. الهى،
وَاَيُّما عَبْدٍ مِنْ عَبيدِكَ اَدْرَكَهُ مِنّى دَرَكٌ، اَوْ مَسَّهُ مِنْ ناحِيَتى
و هر يك از بندگانت كه از جانب من به او صدمه اى رسيده، يا از سوى من
اَذًى، اَوْ لَحِقَهُ بى اَوْ بِسَبَبى ظُلْمٌ، فَفُتُّهُ بِحَقِّهِ، اَوْ سَبَقْتُهُ
آزارى متوجه او شده، يا ازمن و يا به سبب من ستمى براو رفته، پس حق او را پايمال كرده، يا به مظلمه اش
بِمَظْلِمَتِهِ، فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ اَرْضِهِ عَنّى مِنْ
بر او سبقت جستم، پس بر محمّد و آلش درود فرست، و او را به توانگرى خود از من
وُجْدِكَ، وَ اَوْفِهِ حَقَّهُ مِنْ عِنْدِكَ، ثُمَّ قِنى ما يُوجِبُ لَهُ
خشنود فرما، و حقّش را از نزد خود پرداخت كن، آنگاه مرا از عقوبتى كه به حكم تو مستحق آن شده ام
حُكْمُكَ، وَ خَلِّصْنى مِمّا يَحْكُمُ بِهِ عَدْلُكَ، فَاِنَّ قُوَّتى
حفظ فرما، و از كيفرى كه مقتضاى عدل توست خلاص كن، زيرا توان و قدرت مرا
لاتَسْتَقِلُّ بِنَقِمَتِكَ، وَ اِنَّ طاقَتى لاتَنْهَضُ بِسُخْطِكَ، فَاِنَّكَ
طاقت عذاب تو نيست، و تاب و طاقت من تكافوى خشم تو را نمى كند، زيرا كه
اِنْ تُكافِنى بِالْحَقِّ - تُهْلِكْنى، وَ اِلاّتَغَمَّدْنى بِرَحْمَتِكَ
اگر مرا بر پايه حق مكافات كنى هلاكم مى نمايى، و اگر رحمتت را شامل حالم نكنى
تُوبِقْنى. اَللَّهُمَّ اِنّى اَسْتَوْهِبُكَ -يااِلهى- ما لايُنْقِصُكَ بَذْلُهُ،
نابودم مى سازى. الهى، از تو چيزى را مى خواهم -اى خدا من- كه بخشش آن چيزى از تو كم نمى كند،
وَ اَسْتَحْمِلُكَ ما لايَبْهَظُكَ حَمْلُهُ. اَسْتَوْهِبُكَ - يا اِلهى -
و برداشتن بارى را طلب مى كنم كه برداشتن آن بر تو گران نيست. الهى، از تو مى خواهم
نَفْسِىَ الَّتى لَمْ تَخْلُقْها لِتَمْتَنِعَ بِها مِنْ سُوءٍ، اَوْ لِتَطَرَّقَ بِهااِلى
كه نفسم را به من ببخشى كه آن را براى اين خلق نكردى كه به وسيله آن از شرى دورى جويى، يا بدان وسيله خيرى
نَفْعٍ، وَلكِنْ اَنْشَاْتَها اِثْباتاً لِقُدْرَتِكَ عَلى مِثْلِها، وَاحْتِجاجاً
بدست آورى، ولى اين نفس را آفريدى تا قدرتت را بر ايجاد نظير آن نمودار سازى، و دليل و حجت
بِها عَلى شَكْلِها. وَ اَسْتَحْمِلُكَ مِنْ ذُنُوبى ما قَدْ بَهَظَنى
بر همانندش باشد. و من از تو مى خواهم كه گناهانم را كه زير سنگينى بارشان مانده ام از دوش
حَمْلُهُ، وَ اَسْتَعينُ بِكَ عَلى ما قَدْ فَدَحَنى ثِقْلُهُ، فَصَلِّ عَلى
من بردارى، و از تو نسبت به آنچه سنگينى آن مرا به زانو درآورده يارى مى طلبم، پس بر
مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَهَبْ لِنَفْسى عَلى ظُلْمِها نَفْسى، وَ وَكِّلْ
محمد و آلش درود فرست، و نفس مرا به جهت ستم بر خويش مورد بخشايش قرار ده، و
رَحْمَتَكَ بِاحْتِمالِ اِصْرى، فَكَمْ قَدْ لَحِقَتْ رَحْمَتُكَ بِالْمُسيئينَ،
رحمتت را به تحمل بار گران من بگمار، چه آنكه رحمتت فراوان به فرياد بدكرداران رسيده،
وَكَمْ قَدْ شَمِلَ عَفْوُكَ الظّالِمينَ، فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ،
و چه بسا كه عفوت شامل ستمكاران شده، پس بر محمد و آلش درود فرست،
وَ اجْعَلْنى اُسْوَةَ مَنْ قَدْ اَنْهَضْتَهُ بِتَجاوُزِكَ عَنْ مَصارِعِ
و مرا سرمشق كسانى قرارده كه آنان را به بخشايش خود از افتادنگاههاى خطاكاران
الْخاطِئينَ، وَ خَلَّصْتَهُ بِتَوْفيقِكَ مِنْ وَرَطاتِ الْمُجْرِمينَ،
بلند داشته اى، و به توفيقت از ورطه هاى تبهكاران رهايى بخشيده اى،
فَاَصْبَحَ طَليقَ عَفْوِكَ مِنْ اِسارِ سُخْطِكَ، وَ عَتيقَ صُنْعِكَ
تا در سايه بخششت از اسارت خشم و غضبت آزاد شده، و به دست احسانت
مِنْ وَثاقِ عَدْلِكَ. اِنَّكَ اِنْ تَفْعَلْ ذلِكَ-يااِلهى- تَفْعَلْهُ بِمَنْ
از بند عدلت رهايى يافته اند. خداوندا اگر تو چنين معامله كنى، اين لطف را در حق كسى روا داشته اى
لايَجْحَدُ اسْتِحْقاقَ عُقُوبَتِكَ، وَ لايُبَرِّئُ نَفْسَهُ مِنِ
كه استحقاق عقوبتت را منكر نيست، و خود را از سزاوارى
اسْتيجابِ نَقِمَتِكَ. تَفْعَلُ ذلِكَ -يا اِلهى- بِمَنْ خَوْفُهُ مِنْكَ
نكوهشت تبرئه نمى كند. خداوندا اين رفتار را با كسى مى كنى كه خوفش از تو از
اَكْثَرُ مِنَ طَمَعِهِ فيكَ، وَ بِمَنْ يَاْسُهُ مِنَ النَّجاةِ اَوْكَدُ
طمعش به تو بيشتر است، و نوميديش از نجات از اميد
مِنْ رَجآئِهِ لِلْخَلاصِ، لااَنْ يَكُونَ يَاْسُهُ قُنُوطاً، اَوْ اَنْ يَكُونَ
رهايى پابرجاتر است، نه اينكه نوميديش از باب يأس از رحمت تو، يا طمعش از جهت
طَمَعُهُ اغْتِراراً، بَلْ لِقِلَّةِ حَسَناتِهِ بَيْنَ سَيِّئاتِهِ، وَ ضَعْفِ
مغرور بودن به كرم تو باشد، بلكه به علّت قلّت حسناتش در ميان گناهانش، و سست بودن
حُجَجِهِ فى جَميعِ تَبِعاتِهِ. فَاَمّا اَنْتَ -يا اِلهى- فَاَهْلٌ اَنْ لايَغْتَرَّ
دلائلش در مورد وظائفى كه بر عهده او بوده و از انجامش سرباز زده مى باشد. اما تو -اى پروردگار من- سزاوارى كه
بِكَ الصِّدّيقُونَ، وَ لا يَيْاَسَ مِنْكَ الْمُجْرِمُونَ، لاَِنَّكَ الرَّبُّ
صدّيقان به تو مغرور نشوند، و گنهكاران از تو مأيوس نگردند، زيرا تو پروردگار
الْعَظيمُ الَّذى لايَمْنَعُ اَحَداً فَضْلَهُ، وَ لايَسْتَقْصى مِنْ اَحَدٍ
بزرگى هستى كه فضلت را از احدى دريغ نمى كنى، و حق خود را به طور كامل از كسى دريافت
حَقَّهُ، تَعالى ذِكْرُكَ عَنِ الْمَذْكُورينَ، وَ تَقَدَّسَتْ اَسْمآؤُكَ
نمى دارى، ياد تو از (ياد همه) يادشدگان برتر است، و نامهايت منزه از آن است كه
عَنِ الْمَنْسُوبينَ، وَ فَشَتْ نِعْمَتُكَ فى جَميعِ الْمَخْلُوقينَ،
منسوبان بدانها ناميده شوند، و نعمتت در ميان تمام آفريدگان پخش و پراكنده است،
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلى ذلِكَ يا رَبَّ الْعالَمينَ.
پس سپاس تو راست بر تمام آنچه بيان شد اى پروردگار جهانيان.